Soms zijn verhalen te mooi om te factchecken. Zonder feitenkennis kan een verhaal alle kanten op. Je kunt het sturen. Het je eigen verhaal maken. Een verhaal dat je zelf graag wilt horen. Wie wil dat nu niet? Over mijn vader doen, in mij, een paar van dat soort verhalen de ronde. Zo zou hij bevriend zijn geweest met Joop den Uyl. Maar de informatie die ik daarover heb is flinterdun en het is ook niet het verhaal dat ik wil vertellen. Er heeft zich niet meer dan die ene regel aan mijn geheugen vastgeniet. Dat ze vrienden waren. Of dat echt zo was kan ik ontkennen noch bevestigen. Ze waren allebei lid van de PvdA en op zeker moment allebei actief voor die partij. Nooit heb ik hem bij ons over de vloer gezien. Dat zegt op zich niet zoveel omdat er schrikbarend veel is wat ik niet weet over mijn vaders leven. Gelukkig heb ik een mooier verhaal (gemaakt). Dat verhaal schoot me te binnen dankzij een trieste actuele aanleiding.
De dood van Remco Campert.
Remco Campert zou ook bevriend zijn geweest met mijn vader. Sterker nog: hij zou getuige zijn geweest op het huwelijk van mijn vader en moeder. Zowel mijn vader als mijn moeder hebben dit heel, heel lang geleden aan mij verteld. Het zou zomaar waar kunnen zijn. Zowel mijn vader als Remco Campert zijn vlak na elkaar in 1929 te Den Haag geboren. Waar ze elkaar van kennen weet ik niet. In mijn versie hebben ze samen gestudeerd en zijn elkaar wat later in het leven uit het oog verloren. Met enige moeite zou ik waarschijnlijk wel de hand kunnen leggen op een kopie van de huwelijksakte van mijn biologische ouders, maar dat wil ik helemaal niet. Factchecken is de aardsvijand van de romantiek. Ooit heb ik op school een spreekbeurt gehouden over Remco Campert. In mijn verhaal heeft mijn vader een ontmoeting tussen mij en Remco Campert geregeld. Ik heb dat zó echt gemaakt dat het misschien wel is gebeurd.
Aan Remco Campert heb ik veel te danken. Hij heeft mijn interesse in boeken aangewakkerd. Een van de eerste boeken die een blos op mijn wangen bracht was Tjeempie, of Liesje in Luiletterland. Daarna heb ik Het Leven Is Vurrukkulluk gelezen, maar dat moet ik herlezen omdat ik me daar weinig meer van kan herinneren. Ik kan me nog wel herinneren dat mijn vader me vertelde dat ik even op moest letten als er in zijn boeken een verlegen man op een fiets langskwam. Dat was Remco Campert zelf, vertelde mijn vader.
Later, toen ik wat ouder was maar beslist niet wijzer, heb ik een voordracht van hem gezien tijdens een dichtersfestivalletje in de Tagrijn in Hilversum (tegenwoordig De Vorstin). Grootheden van toen – en voor de eeuwigheid – waren erbij. Ik kan me Simon Vinkenoog, Johnny van Doorn en Diana Ozon herinneren. En Remco Campert, dus. Bijna onverstaanbaar, zo zacht als hij sprak. Maar hij kreeg de anarchistische bende stil. Gewoon door stoïcijns door te blijven vertellen. Zijn ogen gericht op zijn teksten. Door niemand afgeleid. Hij kreeg een daverend applaus. De grootste helden zijn anti-helden. Remco Campert was de allergrootste.
Pas nog veel later snapte ik waarom ik altijd een onverklaarbare verbondenheid met hem voelde. Hij liet zich zijn hele leven vergezellen door de dood. Net als ik.
raar is dit
mijn gedachten zijn verward
ik denk aan de dood
terwijl ik volop in leven ben
ik geniet van mijn vrouw
van het gedoe om me heen
gedoe? het leven
toch denk ik aan de dood
Remco Campert – uit de bundel: mijn dood en ik
Ik hoop dat je je verwondert in de pracht van de nacht. Hoe dan ook, rust zacht Remko Kampurt.
Disclaimer: Gratis lezen kan, een donatie kan ook via:
vadertje.backme.org
