Als je maar vaak genoeg jokt, dan wordt dat op een gegeven moment je eerste reflex. Een tweede natuur die dominant wordt. Je gaat om alles jokken, ook als het helemaal niet nodig is. Vroeger had ik een kennis die zoveel jokte dat hij het niet eens meer in de gaten had. Regelmatig kwam hij onnodig in de problemen, alleen maar omdat hij over alles loog. Hij kon niet anders. Impulsliegen, noemde ik het toen. Als die natuur tot volledige wasdom is gekomen, is er geen weg meer terug. De leugen wordt waarheid en móét in stand worden gehouden. Ten koste van alles, al wist hij zelf niet waarom. Sterker nog, hij vroeg het zich niet eens meer af. Veel eenvoudiger zou zijn geweest om de fout toe te geven en verklaren dat je het mis had. Maar dat was geen optie meer. Onbedoeld werd zo een sneeuwbaleffect ontketend. Van schuldige naar slachtoffer. Na de openingsleugen volgt een innerlijk proces dat die leugen waar maakt. Met als logisch en gewenst effect dat de leugen verdedigbaar wordt. Dan is het nog maar een kleine stap naar: “iedereen is tegen me” en “mijn bedoelingen zijn altijd zuiver geweest!” En het geloof daarin.
Met de opkomst van de herhaalde leugen verdwijnt de corrigerende schaamte. Schaamte die mensen kennen als ze betrapt worden en die meestal tot minimaal een excuus leidt. De inmiddels dominant geworden tweede natuur doet het schaamrood op de kaken naar een vaag verleden verbannen. Oefening baart kunst, zullen we maar zeggen.
De man om wie het gaat heb ik jarenlang van dichtbij meegemaakt. Ik heb zijn (negatieve) ontwikkeling van dichtbij kunnen aanschouwen. Hij werd door zijn directe omgeving op een gegeven moment uitgespuwd. Mensen – vooral collegae – waren hem moe geworden. Hij had in niet al te lange tijd het vertrouwen dat hem in den beginne was gegund, verspeeld. Hij werd niet meer serieus genomen en überhaupt niet meer geloofd. Ook niet als hij de waarheid sprak, omdat hij die met dezelfde overtuiging presenteerde als zijn ontelbare leugens. Uiteindelijk dreef hem dat richting goot en eenzaamheid. Drugs en alcohol. Ik had met hem te doen, zelfs nadat hij mij bestolen en bedrogen had. Ik zag zijn innerlijke verwarring en dat maakte hem in mijn ogen kwetsbaar. Helpen kon ik hem niet, al heb ik dat wel geprobeerd. Hij zonk weg in zijn zelf aangemeten slachtofferrol. Maar die ‘downfall’ is een verhaal op zich.
Het proces van de ‘herhalingsleugen’ die ik bij de kennis zag, vertoont opvallend veel overeenkomsten met de ontwikkeling van sommige personen uit de politiek. Waarvan, en dat zal u niet verbazen, Rutte de kroon spant. Zijn tweede (jok)natuur heeft hem volledig in bezit genomen. Zijn eerste natuur, voor zover aanwezig geweest, is volledig geconsumeerd door zijn tweede. De Rembrandt onder de jokkebrokken. Hij heeft inmiddels zo’n dikke eeltmuur om hem heen gebouwd dat werkelijk niets hem meer raakt. De met olie ingesmeerde Turkse worstelaar die niet vast te pakken valt. Alles kun je hem naar het hoofd slingeren. Het is zinloos hem te proberen aan te pakken. Alles glijdt van hem af. Onbewogen weerlegt hij elke waarheid met een stapel leugens. Tot het je duizelt. Hij heeft het tot kunst verheven en is met niets anders bezig. Hij zorgt voor een land met zoveel mogelijk crises. Waarin hij dan de heldenrol vervult. Anders zou hij niet weten hoe te overleven. Nog een te groot deel van de bevolking ziet dat als een verdienste. Of zijn meegezogen in die tweede natuur. Anders kan ik zijn steeds verschuivende houdbaarheidsdatum niet verklaren.
De kennis, ook geen onverdienstelijk leugenkunstenaar, heeft het nergens twaalf jaar uitgehouden.
Disclaimer: gratis stukje, doneren is cool en delen lief
vadertje.backme.org
