Zo abrupt als ons contact is begonnen, zo abrupt gaat het eindigen. Onze kennismaking begon een jaar of twintig geleden met mijn eerste maagbloeding. Sindsdien zag ik hem minstens eenmaal per halfjaar.
Gisteren had ik weer een afspraak met dr. N. in ziekenhuis TerGooi, Hilversum om, zoals elk half jaar, te vernemen dat mijn binnenkant er prima uitziet en dat er geen bijzonderheden zijn aangetroffen. En dan noemt hij, zoals altijd, toch nog een bijzonderheidje. Bij de laatste maagendoscopie had hij een soort ‘schaafwondje’ in mijn slokdarm gezien en dus biopten genomen. Die biopten gaven op hun beurt dan weer geen bijzonderheden aan. Waarschijnlijk naweeën van de bestralingen. “Dat zag je wel vaker.” Hij stak daarbij zijn duim omhoog. Voor zijn doen uitermate frivool. En ik zag zowaar een lach op zijn gezicht verschijnen. Ook al bijzonder ongewoon. Zijn hoofd glom achter het plexiglazen scherm. Hij had in de zon gezeten. Een gezonde huidskleur en niet de lijkbleke die ik van hem gewend was, maakte dat hij er jonger uitzag. Mijn, weliswaar altijd vriendelijke, maar immer serieuze arts was aan het transformeren. Alsof hij na twintig jaar cel plotseling gratie was verleend.
Kennelijk zag hij mijn geamuseerde verbazing – want schattig was het wél – en verklaarde hij zich nader. “Ik plan weer een afspraak in voor over een half jaar. Je weet wel, de routine. Bloedafname en zo.” Ik knikte. Ik ken de routine. “Waarschijnlijk zie je mij dan niet meer, maar mijn opvolger.” Ik schrok en was acuut bedrukt. “Ik ga met pensioen,” zei hij breedlachend. Uiteraard feliciteerde en bedankte ik hem uitvoerig (voor zover dat ging in twee minuten consult). Hij leek er oprecht zin in te hebben. Wat ik me heel goed kon voorstellen bij iedereen, maar niet bij hem. Ik heb hem altijd gezien als de verpersoonlijking van iemand die leeft om te werken. Wellicht speelt hier ook dat de wens de vader van de gedachte is. Ik wil namelijk helemaal geen andere dokter. Ik vertrouw Dr. N. blindelings en dat heeft hij moeten opbouwen in de loop der jaren. Dat hij tot drie keer toe mijn leven heeft gered is uiteraard geen onbelangrijk detail.
Een ander deel van mijn ongenoegen is mijn afkeer van wijzigingen in een systeem dat werkt. Dr. N. kent mijn binnenkant beter dan wie dan ook. Inclusief mezelf. En nu moet een ander mijn binnenkant gaan leren kennen. Daar zie ik tegenop. Energie steken in herhalingen. Want dat gaat het worden. Hoe goed iemand zich ook inleest in dossiers, de praktijk roept altijd vragen op die nooit in dossiers staan. Dat is bijzonder vermoeiend. Maar ik zal het gelaten ondergaan. Bij gebrek aan keus. Er kan zomaar van alles plotseling misgaan in mijn fragiele binnenste. Als dat gebeurt resulteert dat bijna altijd in een ziekenhuisopname. Vaak ook nog inclusief operatief ingrijpen. En dan is het fijn als er iemand aan het roer staat die de ‘weg’ kent. Die weg moet nu dus opnieuw worden afgelegd. Met een nieuwe kompaan, die hopelijk de juiste afslagen neemt. Ondertussen hoop ik dat mijn ‘vulling’ zich goed houdt.
Afscheid zuigt.
Adieu dr. N. ik zal je missen. Terugbetalen kan ik je niet, maar ik zal je nooit vergeten.
Disclaimer: gratis, maar delen en doneren is fijn en kan via
vadertje.backme.org
