“Kijk lieverd! Een duif! Kijk dan toch! Hier vlakbij. Een duif!!”
De woorden van een moeder die haar chagrijnige kind probeerde af te leiden van een op komst zijnde woede-uitbarsting. Opmerkelijk want even verderop stonden twee enorme olifanten en vlakbij zwommen de Koi karpers vlak onder het oppervlaktewater van een groot bassin. Betere afleiding dan een duif, zou je denken. Het hielp dan ook niet. Het kind barste in woede uit en de moeder verzuchte haar genomen moeite weg.
We waren in Artis.
Met ‘we’ bedoel ik mezelf, mijn twee dochters, mijn kleinzoon, schoonzoon en Madre de Familia Janny. De harde kern van mijn bestaanswereld, op mijn broer Henk en zijn vrouw Nina na, die om mij niet bekende redenen verstek lieten gaan. Ik had drie gratis kaarten van een twittermaatje gekregen die ze zelf niet zou gaan gebruiken, maar die ze toch bij elkaar had gespaard. Dankzij hem werd het een betaalbaar dagje. We hadden er al een aardig rondje opzitten, voordat we bij de duif aan waren gekomen. Het was al benauwd warm aan het worden en alleen in de schaduw was het goed uit te houden. Mede dankzij het briesje dat zo nu en dan te hulp schoot.
Het was druk. Te druk. Bij het plannen van de dag denk ik nooit na over ‘bijkomende omstandigheden’, zoals vakanties die van invloed zijn op de drukte of de dag van de week (zaterdag is een populaire Artis-dag, weet ik nu). Ik check of de meeste gewenste genodigden beschikbaar zijn en verder kijk ik eigenlijk alleen maar naar openingstijden en weersomstandigheden. Want regen is kut in Artis. Dan kun je beter thuisblijven.
Uiteindelijk gaat ’n uitje naar Artis altijd om het plezier van de kleinsten. In dit geval kleinzoon Pim (1) en Fleurtje (8). De rest is ‘collateral amusement’. Op persoonlijk vlak vond ik de afwezigheid van broer Henk een aderlating. Omdat wij vroeger met vader regelmatig naar Artis gingen komen er altijd wel een paar mooie verhalen opborrelen als we samen door Artis struinen. Maar goed, we zijn wel oud maar nog niet dood, dus dat komt wel weer.
Voor het eerst was ik blij met de belachelijke veel aanwezige horeca in een dierentuin. Zo kon ik elke paar honderd meter even neerploffen om uit te puffen alsof ik zelf de 100 was gepasseerd. De gestage teloorgang van mijn longen doet zich gelden als ik bewegingen maak die verder gaan dan stilzitten. Maar goed, al het gedoe van mijn gezondheid op een wandelstokje, ik geniet ondanks alle storende omstandigheden, met volle teugen van zulke dagen. Al is dat niet snel aan me te zien.
In Artis staan altijd een paar vaste nummers op het programma. Dat is de schuld van mijn vader die er vroeger een heel spannende bedoening van maakte als de zeehonden werden gevoerd, bijvoorbeeld. Bij de ingang, meen ik, stonden toen borden met klokken waarvan de wijzers door dierentuinmedewerkers op de tijden werden gezet van de verwachte voedertijd. Daar moesten we bij zijn. Hoewel het verblijf , de verzorgers en waarschijnlijk ook de zeehonden niet meer dezelfde zijn, is de act nauwelijks veranderd. Drukte en spektakel verzekerd. Ook dit keer weer.
De foto die vroeger bij binnenkomst genomen werd en die je aan het eind van je bezoek aan Artis kon zoeken tussen de andere tientallen foto’s bestaat ook niet meer. Hoewel begrijpelijk – iedereen heeft een eigen camera waar je ook mee kunt bellen – vind ik het een gemis. Het was een opwindend ritueel om jouw foto terug te vinden.
Een nieuwe generatie zorgt voor nieuwe tradities. Dankzij Fleur wordt de vlindertuin toegevoegd. Voor Pim weet ik het nog niet.
Voor mij is de duif en haar anekdote erbij gekomen.
Disclaimer: gratis stukkie, doneren en delen wordt gewaardeerd!
vadertje.backme.org
