Er is iets moois aan het inslijten. Het is nog jong en pril, dus mag het nog maar een gewoonte worden genoemd. Maar wel een gewoonte met de potentie een traditie te worden. ‘Het Donderdagdiner.’ Ruim een jaar geleden is dat min of meer toevallig, tot stand gekomen. Mede door mijn scheiding en de daarbij behorende taakverdeling voor dochtertje Fleur (8), de ‘Omadag’ voor Pim van Madre de Familia Janny en het werkschema van mijn schoonzoon, kwam het zo uit dat een aantal kernleden van mijn familie allemaal een vrije dag of avond hadden op donderdag. Natasja, mijn oudste dochter, nam het initiatief en unaniem vonden we het een goed idee.
Zie daar de geboorte van een familietraditie: Het Donderdagdiner.
Zoals met vrijwel alles dat consequent op een vast tijdstip en met een vaststaand ploegje plaatsheeft, zijn er soms onvoorziene omstandigheden die roet in het eten gooien. Zo’n gevalletje was afgelopen donderdag aan de orde. Mijn oudste dochter Natasja, schoonzoon Remco en kleinzoon Pim gingen voor een midweek naar een vakantiepark. Inclusief vrienden en een horde kinderen. Daardoor bleven Janny en ik over. Mijn reactie van nature is daar verder niet over na te denken en schouderophalend door te schuifelen naar volgende week donderdag. Janny verstoorde die natuurlijke gang van zaken door voor te stellen om bij mij thuis eten te komen maken.
Briljant in al z’n eenvoud.
Janny en ik zijn de ouders van Natasja en al 40 jaar vrienden. Afgezien van de korte periode dat we getrouwd zijn geweest, kan ik mij niet herinneren dat we ooit samen hebben gegeten bij een van ons thuis. Talloze keren in gezelschap van anderen, maar nooit met z’n tweeën. We zijn simpelweg nooit op het idee gekomen. Tot deze week, zoals gezegd. We hebben nog steeds veel om over te praten. En dat hebben we dan ook gedaan. Veertig jaar geleden waren we waanzinnig verliefd, maar ook politieke tegenpolen. Het was amusant om te ervaren dat we, politiek gezien, behoorlijk dicht tegen elkaar zijn aangekropen. Maar belangrijker was dat het gewoon heel erg gezellig was. En we hebben nog lekker gegeten ook.
Bij het afscheid hebben we elkaar beloofd dit vaker te zullen doen. Normaal gesproken betekenen zulke beloftes vrij weinig. Omdat dit – onverwacht, ik geef het toe – zo goed beviel, denk ik dat het niet bij loze beloftes blijft. Sowieso is het een prima ‘reserve’ voor de reguliere donderdagavond.
Toen ik Janny had uitgezwaaid kroop ik achter mijn computer. Die staat eigenlijk de hele dag aan en heeft twee schermen. Zo kan ik altijd makkelijk en snel sociale media checken en ondertussen schrijven of tv streamen. Vanaf de taakbalk opende ik Twitter en keek onmiddellijk in het sterretje van een naakte dame. Ik schrok. Niet vanwege het bloot, want het is zoals gezegd maar bloot. Maar wel omdat het in mijn tijdlijn stond. Had ik onbedoeld iets aangeklikt? Wats kebeurt?
De ‘schuld’ ligt inderdaad bij mezelf. Dat komt zo:
Ik ben nogal slordig in mijn volgbeleid. Van mij mag iedereen me volgen. Het zal me worst wezen. Meestal, als vriendelijk gebaar, volg ik terug. Dat doe ik zonder iemands tijdlijn uit te pluizen op onwelgevallige opinies. Vaak kijk ik even snel naar iemands korte ‘bio’ die ook meestal genoeg zegt over de persoon in kwestie. Mijn grenzen zijn ruim, maar extremisme in welke vorm dan ook zal ik niet terugvolgen. Pornoaccounts volg ik ook niet, dus hoe kwam het dan dat ik ongevraagd aangestaard werd door een poepertje? En daaronder een hele rits reacties op de foto van mensen (mannen) die ik niet kende?
Na wat irritant zoekwerk bleek ik te worden gevolgd door een ‘pornoactrice’ met 90 volgers. Zij heeft mij gewoon ingesloten in een tweet en gereageerd op iemand in mijn tijdlijn. Na wat ‘blocken’ en ‘muten’ is alles weer zoals het hoort (denk ik; ik blijf natuurlijk een sloddervos). De fijne avond was deze ergernis meer dan waard.
En, wie weet komt er nog wel een traditie bij.
Disclaimer: gratis te lezen, elke donatie is welkom en kan via:
vadertje.backme.org
