Al de hele week gaat het erover. Het is niet te missen, al zou je willen. Elke zichzelf respecterende nieuwsrubriek heeft het over Ter Apel (gehad). Journalisten en columnisten gleden over elkaars plasje uit om hun verontwaardiging uit te spreken over de ‘Griekse’ toestanden in ons eigen Groningen. Ook ik kom nog even nadruppelen. Niet omdat iedereen het erover heeft of heeft gehad – ik ben geen trendschaap – maar omdat ik het nare gevoel van onmacht kwijt moet. Anders blijft zoiets aan me knagen.
Met geschokte droefenis zag ik menselijk lijden erger gemaakt worden door mensen die niets te klagen hadden. Mensen die het ontelbaar beter hebben dan de mensen op het buitenterrein bij het opvangcentrum in Ter Apel. Op de lange weg daar naartoe zijn veel van deze mensen beschimpt, bespuugd, uitgescholden en vervloekt geworden. Sommigen hebben lange voetreizen achter de rug en overleefden nauwelijks hun helletocht. Om bij Ter Apel nog meer vernederingen te moeten ondergaan. “Heb je een tentje bij je?” vroeg iets dat vaag op een mens leek aan een reporter. “Dan kan je ‘m daar opzetten!” wijzend naar een groep asielzoekers die hutjemutje onder een zeil samengepropt zaten.
Hij zei het lachend tegen de reporter die zelf dertig jaar geleden als asielzoeker naar Nederland was gekomen. Even later zocht de camera de mensen op waarnaar gewezen werd. Ze waren bedekt onder de schurft. Een man die een gebroken voet had zat al dagen te wachten op hulp. Overal vond de camera in het niets starende ogen waar de ziel was uitgetrokken. Gescheld en geroep uit de verte. “Is dat voor of tegen ons?” vroeg een asielzoeker. Het was tegen ze. Vanuit voorbij rijdende auto’s werden door lafaards eieren en yoghurt gegooid naar wandelende mensen, vertelde een andere asielzoeker terwijl hij de eieren en yoghurt bij een van de spoelbakken uit z’n enige shirt probeerde te wrijven.
Meer dan me lief is heb ik de afgelopen jaren last gehad van plaatsvervangende schaamte. Meestal door oorverdovende en oogverblindende stupiditeit. Vaak dacht ik dat de bodem was bereikt en dat het ‘nu wel niet meer erger kon’. Telkens had ik het mis. Inmiddels ben ik ervan overtuigd dat er oneindig veel dimensies schaamrood bestaan. Dat het áltijd erger kan, ook al houd je dat niet voor mogelijk. Meestal gaat mijn schaamrood gepaard met woedende onmacht. Gisteren mocht ik weer enkele van die dimensies doorlopen. Nieuwsuur, NOS journaal en Op1 brachten me op de hoogte van de laatste ontwikkelingen in Ter Apel. Terwijl ik nog lang niet ben gewend aan het idee dat in Nederland voor het eerst Artsen Zonder Grenzen werkzaam moet zijn, liet de GGD van zich horen. Zij waarschuwden voor infectie uitbraken die op de loer lagen.
En toen was er ineens een plan. En bussen om mensen weg te halen van Ter Apel naar menswaardiger onderkomens. Ik durf er mijn handen voor in het vuur te steken dat er (nog) geen plan en bussen waren geweest als deze twee organisaties – AZG en GGD – er zich niet tegenaan hadden bemoeid.
De reporter die ik eerder noemde heet Danny Ghosen, het programma heet Danny’s wereld. Zonder het te zeggen laat zijn programma zien hoe diep de overheid is gezonken en daardoor ook de bevolking heeft meegesleept naar een ongekend dieptepunt. De pijnlijke berusting bij Danny schuurde nog het meest. Tegen elke protesteerder vertelde Danny dat hij 29 jaar geleden ook als asielzoeker naar Nederland was gekomen, maar dat hij toen veel gastvrijer werd bejegend. “Dat komt omdat jij een goeie bent”, was de meest gehoorde reactie. Met vlak daarna de bezwering dat ze geen racisten zijn. En allemaal zonder een greintje schaamtegevoel. Het is levensgevaarlijk. Met de laatste schaamte verdwijnt ook de democratie.
Want dan mag alles.
Disclaimer: gratis stukkie, doneren en delen is tof
vadertje.backme.org
