De zomervakantie is voorbij. Er hangt iets in de lucht. Zwaarden van Damocles naderen. Overal loopt de spanning op. Het is niet bepaald een ‘komkommer-zomer’ geweest. Crisis is het nieuwe modewoord. Als een gebeurtenis geen crisis wordt genoemd, is het tweederangs nieuws. At best. Dus hebben we een klimaatcrisis (dat is de marathonloper der crises), zorgcrisis (voorheen zorginfarct), energiecrisis, inflatiecrisis, stikstofcrisis, asielcrisis, oranjefancrisis en last but not least de overheidscrisis. Alle columnisten schrijven meters vol over de crisis van dienst. Overal wordt hel en verdoemenis gepredikt. Ik denk dat het allemaal nog veel erger wordt. Winter is Coming.
Het meest gekmakende van dit land is het schrijnende onvermogen om welke crisis dan ook enigszins accuraat aan te pakken. De opticien met visie is al twaalf jaar spoorloos. Elke politicus die eens in de zoveel tijd opstaat en daadkracht toont, wordt onvermijdelijk gevangen in het net van handenbindende regeltjes en ingewoven in een cocon van bureaucratie. De nationale onderbuikverslaggever Wierd Duk was onder de indruk van een column van Martin Sommer in de Volkskrant. Het ging over asielzoekers, maar dat doet er verder niet toe. Het ging mij om het commentaar dat hij erbij schreef op twitter: ‘Ja, deze column is spot on, maar er zal in dit land he le maal niets veranderen. Dát is de crisis.’
Hoewel dat natuurlijk klinkklare onzin is omdat tot nu toe elke crisis haar begin en haar eind kent, snap ik wel de gedachte die tot het intrappen van deze (verkeerde) open deur heeft geleid. Het gaat Duk allemaal niet snel genoeg. En dat ben ik, godbetert, met hem eens. Bij gebrek aan visie nemen de regeltjes (bureaucratie) het over. En dan loopt de boel vast en zit je voor je het weet verstrikt in eerder genoemde cocon. Door de stortvloed aan crises die tegelijkertijd over ons heen gestort wordt, zijn we het spoor bijster. Het overzicht kwijt. Voor het eerst in mijn leven heb ik het gevoel dat er zomaar een crisis aan onze aandacht kan ontsnappen en die voor onze ondergang gaat zorgdragen.
Met enige regelmaat waan ik me in een kafkaiaanse wereld. Terwijl verwoestende bommen op woonwijken in oorlogsgebieden neerslaan en onschuldige burgers worden getroffen, maken wij ons tegelijkertijd woest over een rookbom(metje) op het circuit van Zandvoort. Nauwelijks wordt er (meer) aandacht geschonken aan de ene raketinslag na de andere en het onbeschrijflijke leed dat daarmee wordt aangericht, maar hier zijn we al drie dagen reuze verontwaardigd over een oranje rokende natte scheet op een geasfalteerd rondje waar autootjes heel hard rijden. Want daar zitten 100.000 oranje gekleurde inboorlingen op de tribune en nog eens miljoenen voor de buis om op een voorspelbare uitkomst te wachten. Brood en spelen als we het niet meer weten. En dat is hier al vrij snel het geval.
Iedereen die schrijft, verslaggeeft, becommentarieert of anderszins het nieuws belicht moet inmiddels op de rand der wanhoop balanceren. Ik wel in ieder geval. Helemaal niets dat we opschrijven, verslaan of becommentariëren maakt ook maar het geringste verschil. Nu ben ik zo’n beetje de minst gelezen stukjesschrijver van Nederland, dus dat zal geen rimpels in vijver veroorzaken. Erger is dat hetzelfde lot de groten onder ons óók treft. Met enige regelmaat lees ik ook bij hen voorzichtig doorsijpelende machteloosheid. Er was een tijd dat crises als het paradijs voor stukjesschrijvers werd gezien. Stof genoeg. Altijd wat te schrijven. Ik vraag me af of dat inmiddels is veranderd. Ik vermoed van wel. En degene die nog steeds denken dat het zo’n vaart niet zal lopen: graag spreek ik jullie ná de winter nog een keer.
Als we er nog zijn.
Disclaimer: gratis stukje, donaties zijn welkom via:
vadertje.backme.org
