Kwart voor negen ’s avonds was ze bij me. Stipt op tijd. We hadden afgesproken samen naar een voorstelling te gaan. Voor het eerst sinds… ja sinds wanneer eigenlijk? Ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst alleen met mijn oudste dochter (Natasja) ergens naar toe ben geweest. Voor onze lol, dan. Het voelde veel te lang. Afgelopen zaterdag was het zo ver. Nico Dijkshoorn en zijn band The Hank Five traden op in de Vorstin in Hilversum, mijn woonplaats. Al wekenlang had ik daar kaarten voor in huis liggen.
Het werd een fantastische avond.
De Vorstin heette vroeger de Tagrijn. In mijn jong volwassen leven woonde ik daar zowat. Het was een verzamelplek voor alternatievelingen, schrijvers, dichters, punkers en muzikanten. Veel optredens van alles dat maar alternatief was. Johnny van Doorn, Remco Campert, Simon Vinkenoog en Diana Ozon heb ik er zien optreden. Elke donderdag mochten onbekende bands lekker komen jammen. Vaak niet om aan te horen. Heerlijke herinneringen.
Om mij onbekende redenen is de iconische Tagrijn gesloopt. Ik kan het ook gewoon vergeten zijn. Dat gebeurt me wel vaker. Maar goed. Op het fundament van de Tagrijn is de Vorstin verrezen. Het werd de eerste keer dat ik haar ging bezoeken. Met gemengde gevoelens. Dat wel. Maar ik ging met mijn dochter en dan maakt het eigenlijk niet uit waar we naar toe gaan.
Onderweg – de vorstin ligt op ongeveer vijf minuten rijafstand – drong het tot me door dat ik nooit meer naar het centrum van Hilversum ga. Dat was nogal een schok. Vooral omdat ik het niet mis, terwijl er toch een flink deel van mijn woeste bestaan ligt. Sterker nog, ik heb op een plek bij het marktplein gewoond met uitzicht op de Tagrijn. Omdat ik nooit meer die kant op ga, werd ik overlopen door herinneringen. Het lijkt het leven van een ander. En ik hoefde er alleen maar de Gijsbrecht van Aemstelstraat voor over te steken. Ongeveer 300 meter vanaf mijn huis. Vanaf die straat is het bijna een rechte lijn naar de Vorstin. We parkeerden op het marktplein. Op 35 meter van kapsalon Monique, waar ik 40 jaar geleden boven woonde.
De Vorstin is prachtig. Van buiten nogal bombastisch, maar binnen gezellig en intiem. Nico trad op in het cafégedeelte. Het was een optreden om je vingers bij af te likken. Op zijn eigen chaotische manier wisselde hij dolkomische teksten af met verrassend goeie muziek. Ik werd overrompeld door zijn zangstem die compleet anders is dan zijn vertelstem, maar zeer aangenaam en variabel. Nico als zanger/gitarist, Fred op de basgitaar en Herman op drums zijn samen The Hank Five. Ze zijn perfect op elkaar ingespeeld. Mag ook wel na respectievelijk 20 en 35 jaar samen te hebben gespeeld. Maar toch. Zonder hier nu verder lyrische recensie te schrijven, raad ik een ieder aan om ’n keer naar een optreden van Nico te gaan. Je mag me slaan als je het niet naar je zin hebt gehad.
Natasja heeft ook genoten. Ze stelde zelfs voor om volgende keer weer te gaan. Die afspraak staat alvast, want dat hoef je mij geen twee keer te vragen. Als kers op mijn taart herkende Nico mij na afloop. En dat alleen van mijn twitterfotootje. Hij schreef een ‘Klaasje’ voor me. Nico is een fijne vent. Maar dat wist ik eigenlijk al.
Ik zie mezelf nu vaker naar de Vorstin gaan. Misschien wel lopend. Er zijn een hoop herinneringen die onderweg nog in donkere hoekjes liggen opgeslagen.
Dank u wel, majesteit.
Disclaimer: gratis als altijd. Namens mijn energierekening dank ik u alvast voor eventuele donaties.
vadertje.backme.org
