De laatste tijd denk ik veel in muziek. Precies weet ik het niet, maar ik denk dat het getriggerd is door mijn bezoekje aan de vorstin, twee weken geleden. Nico Dijkshoorn & band hebben mij en mijn oudste dochter daar kostelijk vermaakt. Sindsdien associeer ik (weer) veel met muziek(nummers). Vroeger, als adolescent deed ik dat ook, maar toen luisterde ik de hele dag door naar muziek. Dat is nu nog maar zelden. Te weinig eigenlijk. Misschien willen mijn hersenen me laten weten dat het tijd wordt om de weg te plaveien naar een mogelijk lichtgevende einder. Want laten we wel wezen: de wereld is in diepe duisternis gedompeld.
Het begon met ‘Tire Pressure’ en wordt regelmatig afgewisseld met ‘De Bom’. Respectievelijk een fictieve band ontsproten uit het brein van Nico Dijkshoorn en een bestaand nummer van Doe Maar. Ik zing dan – in de binnenkamer van mijn hoofd – ‘Tire Pressure’ op de melodie van ‘Under Pressure’ van Bowie en Mercury. En ‘voordat de Bom valt…’ plak ik regelmatig achter nieuwsberichten. Ongetwijfeld is nu het hek van de dam en zullen zich in rap tempo allerlei nummers zich daarbij aansluiten. Het is verbluffend om te zien dat heel veel liedjes, dwars door de tijd heen, aanklachten tegen machthebbers en hun duistere zaakjes zijn. Het zou me niet verbazen als de ‘complotgemeenschap’ daar een voedselrijke ‘zie-je-wel’ bodem in ziet.
Maar goed.
Muziek in het algemeen, is natuurlijk veel meer. Kunst met de grootste ‘K’. Iedereen heeft wel iets met muziek. Niets is zo prominent aanwezig uit de cultuursector in uw dagelijks leven als muziek. Als ik muziek associeer met (wereld)problematiek dan is het behoorlijk mis. Mis met mij dan. Met de wereld gaat het al heel lang niet zo best. Ik merk dat ik steeds somberder wordt. En dat komt zeker niet alleen door mijn eigen naargeestige leventje. Dat kan ik wel aan. Dat is namelijk waar muziek om de hoek komt kijken. In mijn jong volwassen leven vluchtte ik in drank en drugs om het gewicht van het bestaan dragelijk te maken, nu is dat muziek.
En het helpt.
Hoewel ik me af en toe de plaatselijke idioot voelt die vanaf z’n zeepkist luidkeels het einde der tijden aankondigt kan ik door naar muziek te luisteren de storm enigszins luwen. Het nieuws laat ik slechts gedoseerd binnenkomen. Dat is tegen m’n natuur in want als het op nieuws aankomt ben ik een veelvraat. Alles wil ik meekrijgen. Nooit let ik op dat het wel eens teveel wordt. Ja, als het ’te laat’ is en mezelf terugzie op de zeepkist. Uiteraard komt alles tegen een prijs. De prijs van gedoseerd kluizenaarschap is, hoe zal ik het noemen, een krabbelblok. Echte schrijvers zouden dat een writers block noemen, maar daar reken ik mezelf niet toe. Dus: krabbelblok.
Waar ik nooit van weg heb kunnen rennen is het knagende verantwoordelijkheidsgevoel voor alles en iedereen. Ik heb nooit maat kunnen houden, dus ook niet daarmee. En dan kom je wel eens in een dipje terecht. Maar ook daar zit je gezellig met je verantwoordelijkheidsgevoel in. Dus vandaar dit stukje. Ik moest het eruit persen, maar jullie, mijn handjevol trouwe lezers, hebben er recht op. Ook al weet ik dat de meesten me de ‘pennerust’ gunnen die ik af en toe nodig heb.
Ik heb de laatste tijd aardig wat columnisten gelezen die met de huidige stand van de wereld het een paradijs op aarde vinden voor schrijvers. De aanvoer van onderwerpen is overweldigend. Ik denk dat het teveel is. Ooit heb ik gezegd dat Fleur (8) is geboren om de wereld een stukje beter te maken. Hierbij ontsla ik haar van die onmenselijke opdracht.
Word maar gewoon gelukkig, voordat de bom valt.
Disclaimer: uiteraard gratis te lezen, doneer als het kan via:
vadertje.backme.org
