“Ik ga hard op andermans ellende, mits goed verteld,” las ik van de week in een column.
Dat kwam me goed uit. Mijn muze heeft, vermoed ik, een ander onderkomen gezocht. Een onderwerp is daarom welkom. Het is, zoals u natuurlijk weet, niet de eerste keer dat ik over mijn ellende een werkje schrijf, maar wel met het idee dat ik daar een ander een plezier mee zou kunnen doen. Ellende als vermaak. I like it. Mijn ellende neemt namelijk toe. Met kleine beetjes. Alsof je heel voorzichtig een giftig Oreo koekje eet. En dan komt onvermijdelijk het moment dat er plotseling een gifbeker is geconsumeerd en er geen antigif blijkt te zijn.
Eens kijken of ik nog een beetje in staat ben om een bondige opsomming te geven wat een wezenlijke ellende mij is overkomen in de afgelopen, pak ‘m beet, tweeëneenhalf jaar. Het begon in augustus 2020. Diagnose: vermoedelijk keelkanker. Een paar weken later de definitieve uitslag in het ziekenhuis waar op datzelfde moment een verdieping hoger mijn oudste dochter aan het bevallen was van mijn enige kleinkind. Meerdere keren in het ziekenhuis opgenomen i.v.m. allerlei schimmige infecties en longontstekingen. In den beginne was de ellende heel concreet. Duidelijke taal en niet mis te verstane verwachtingen. Operatie, bestralingen, herstel – tot op zekere hoogte. Niemand had het over de sluipende ellende die meereist in de schaduw van de ellende in schijnwerpers. Het is juist die ellende die nu, tweeënhalf jaar later de regie heeft overgenomen.
Na de operatie was ik in één klap mijn reukvermogen en mijn stem kwijt (de tumor van 6 cm had zich om mijn stembanden gekruld). Mijn nek, die vol zat met besmette lymfegebieden, was opgevuld met mijn rechterborstspier. Ik heb nog dagelijks kramp in die spier. De permanent verbroken verbinding tussen mijn neus en mond/longen zorgt ervoor dat ik nooit meer eens lekker mijn neus kan ophalen of snuiten. Virussen, daarentegen, kunnen zich nog wel gezellig nestelen in mijn bijholtes. De verbinding met de maag is nog wel intact, maar dat is geen voordeel. Voorover bukken moet ik niet plotseling doen want dan ligt mijn vloeibare maaginhoud onmiddellijk op de vloer. Via mijn neus. Iets wat ik tot mijn spijt nog wel eens vergeet. Het onderhoud van mijn keelstoma (de huidige en enige verbinding tussen de buitenlucht en mijn longen) is een steeds tijdrovender en intensievere bezigheid geworden. Met name in ‘droge lucht’ seizoenen als herfst en winter.
Het meest vervelende daarvan zijn de onvoorspelbare hoestbuien en de tsunami van op drift geraakt velpon-achtige fluim, afgewisseld met bloedhoest. De longarts, die me moest meedelen dat ik nog maar 24 procent van mijn longcapaciteit ter beschikking heb, heeft me, na mijn laatste longontsteking, haarfijn uitgelegd dat ik waarschijnlijk (lees: op zeker) veel vaker belaagd ga worden door virussen en ander zich door de lucht verspreidend ongemak. Dit komt doordat de natuurlijke barrières waarlangs de lucht zich bij inademing door de neus langsmoet, niet meer bestaat. Eén barrière is er nog. Het dopje op de stoma met een filtertje erin. Niet genoeg. In dat kader mag het een klein wonder heten dat ik nog geen enkele keer covid-19 heb gehad.
Klein, voortschrijdend ongemak dat monsterlijke vormen heeft aangenomen. Ik ben er nog meer een kluizenaar door geworden. Mijn veilige haven is ook een gevangenis. Een doodnormaal uitstapje naar de supermarkt is een levensgroot avontuur. Hoestbuien die ik tot voor kort nog redelijk in bedwang kon houden, kan ik niet meer stoppen. Vervelend is dat ze ook nog eens heel luidruchtig zijn (een buurvrouw heeft een keer geklaagd: ‘of het hoesten ook wat minder kon’). Ik moet er niet aan denken dat zoiets gebeurd in een theater of bioscoop. Even snel vluchten gaat ook al niet. Na 10 meter zou ik happend naar adem omvallen. Ik wou dat ik het overdreef, maar dat is niet zo.
Of dit ‘goed verteld’ is, weet ik niet. Het vermogen om mezelf te recenseren bezit ik niet. Als u nu denkt: “poeh, het kan dus altijd erger,” dan is dit stukje wat mij betreft geslaagd.
En zo niet? Dan volgende keer beter – er is nog veel meer.
Disclaimer: gratis stukje, donaties zijn welkom via
vadertje.backme.org
