Gisteren was het dan eindelijk zover.
Na bijna 40 jaar zaten Anne en ik eindelijk weer eens met z’n tweeën aan tafel koffie te drinken. Bij mij thuis. We hadden vorige week op een verjaardagsfeestje afgesproken dat te zullen doen. In de drukte van het feestje was het al een heel fijn weerzien. Dat moest een vervolg krijgen. Nu maak ik wel vaker afspraken, maar de meeste verdwijnen in de vloedgolf van het maatschappelijk verkeer. Ik doe ook zelden mijn best om vage afspraken om te zetten in keiharde data en tijdstippen. Maar dit was van een geheel andere orde.
Toen we elkaar weer voor het eerst na al die tijd zagen, was het net alsof het gisteren was. Of we elkaar de dag ervoor nog hadden gezien. Zo vertrouwd was het. Even los van de euforie van het weerzien, want die was er natuurlijk ook. We vonden allebei van elkaar dat we geen steek waren veranderd. Constateringen die we een week later weer zouden maken.
Maar goed.
Na wat whatsapp-verkeer kwam er een afspraak uitrollen. Vrijdagochtend half elf. Het was winters weer en kletsnat overal. Natte sneeuw viel als een opengesneden donskussen over Hilversum uit. Ik stond voor het raam en zag Anne aan komen fietsen. Ik had eerder aangeboden haar op te komen halen, maar daar wilde ze niets van weten. Ze liep met haar fiets het tuinpad op en ik was via de keukendeur naar buiten gelopen. Ze was nog even aan het rommelen in haar fietstas voordat ze me opmerkte. Hoewel ze net zo bedekt was als iemand in boerka, kon ik aan haar ogen zien dat ze lachte. We hebben elkaar omhelst in de vallende sneeuw. Dat zal een idyllisch plaatje zijn geweest.
We gingen herinneringen ophalen. Ik had er zin in.
Dat is er maar gedeeltelijk van gekomen. We hebben elkaar zoveel te vertellen dat het onmogelijk is dat in een paar uurtjes te doen. Voordat ik de gaten van vroeger kan vullen moeten we elkaar eerst bijpraten over het heden. En de weg daar naar toe. Zonder dat ze me dat had verteld, was ze al in mijn schrijfsels gedoken op Bastapunt! Ze weet al meer over me dan ik haar in een paar uur kan vertellen. Er blijft gelukkig nog genoeg over. We hebben heel veel vragen voor elkaar. We zijn van plan daar de tijd voor te nemen.
Eén dierbare herinnering heeft ze al van het slot gehaald. Ze had haar eigen kamer in de het huis op de Marktstraat, waar we samen hebben gewoond. Maar ze sliep bijna nooit op haar eigen kamer. Ze kroop altijd bij mij in bed en dan vertelden we elkaar verhalen. Samen vielen we dan in slaap. Toen ze daarover vertelde kwam het terug. Ik kon niet geloven dat ik daar nooit meer aan had gedacht. Dat die herinneringen in de donkere krochten van mijn hersenen waren verdwenen. Hoewel nog lang niet alles op z’n plek ligt is het alvast fijn om hier weer aan terug te kunnen denken.
Onwetend van elkaars gewoonten hebben we er een paar die hetzelfde zijn. We luisteren allebei elke ochtend naar Weer Een Dag, de podcast van Marcel van Roosmalen en Gijs Groenteman; we lezen elke week de column van Eva Hoeke in Volkskrant Magazine en Anne en haar vriend Guido zijn allebei gek op Nico Dijkshoorn. Binnenkort gaat ze ook alles van Cindy Hoetmer lezen, want ik heb twee boeken van Cindy aan Anne meegegeven.
Ik heb in mijn 59 jarige bestaan heel erg veel mensen ontmoet, maar Anne is waarlijk uniek. Ze is onvergelijkbaar. Zij heeft zoveel ellende meegemaakt dat een ieder ander elk vertrouwen in de mensheid kwijt zou zijn geraakt. Maar Anne niet. Zij is ondanks alles (en dat is écht heel erg veel) een open, toegankelijk en liefdevol mens gebleven. Trouw aan haarzelf en haar karakter. Altijd het goede zien en zelden het slechte in de mens.
Ik bewonder dat enorm.
P.S.: Wil je meer weten over Anne de Vilder? Kom dan naar haar try-outs (gratis!) in de Vituskerk in Hilversum. Meer info vind je HIER en HIER
Disclaimer: gratis stukkie maar delen en/of doneren is lief en kan via:
vadertje.backme.org
