Er is maar één doorslaggevende reden dat Rutte al dertien jaar de scepter vanuit het Torentje over Nederland zwaait. Nietsdoen. Althans zo min mogelijk. Hij heeft gezien dat als je je ergens teveel mee bemoeit het ook vreselijk mis kan gaan. Dat heeft hem bijna een keer de kop gekost. Bijna. Mensen noemen hem Teflon Mark, omdat alles schijnbaar makkelijk van ‘m afglijdt. Ikzelf prefereer duct tape Rutte. Als iedereen denkt dat de breuk tussen hem en de rest van de wereld onherstelbaar is; als iedereen denkt dat er nu zóveel brokstukjes zijn, dat het niet meer valt te lijmen, plakt Rutte het toch weer aan elkaar. Niet zoals het was. Dat is zelfs voor hem onmogelijk, maar toch goed genoeg om houvast te bieden. Vraag maar aan Gert Jan Segers en Sigrid Kaag.
De voorbeelden zijn schokkend talrijk waar hij zich tegenaan had moeten bemoeien. Rapporten zijn intussen vol geschreven. Commissies, enquêtecommissies, onderzoekteams, enfin noem maar op, hebben keer op keer een falende overheid aangetoond. Overal blijkt uit dat op enig moment Rutte had kunnen (moeten) ingrijpen of in ieder geval sturing moest geven. Dat deed hij bewust niet. Hij keek wel uit. Dat kon ‘m wel ‘ns de kop kosten. Dus deed hij niks. Bij vragen kon hij het zich niet herinneren. Of hadden anderen schuld (nietwaar Lodewijk?). Of had hij nét de sms-jes van z’n Nokia gewist. Oh? Moest hij die bewaren? Daar had ik even niet bij stil gestaan! Zal niet meer gebeuren. Zand erover. Hahahaha. En door.
Bij dat nietsdoen hoort ook een moraal van niets. Letterlijk. Iedereen weet inmiddels wel dat Rutte heeft gezegd dat je voor visie naar de opticien moet. Er zijn veel mensen in Nederland die Rutte bewonderen om zijn flexibiliteit en zijn overlevingsinstinct. Ik behoor daar niet bij. Ik ben er van overtuigd dat er door Rutte enorme schade aan onze samenleving is toegebracht. Vraag een willekeurige burger waar Rutte met Nederland naar toe wil, dan zal hij je het antwoord schuldig moeten blijven. Rutte vaart om het varen. Niet om dichterbij een stip op de horizon te komen. Zijn blikveld gaat niet verder dan de obstakels die hij tijdens het varen tegenkomt. En zijn die er niet dan vaart hij rondjes. Veel mensen vinden dit prima. Die staan niet te trappelen bij verandering. Die hebben hun schaapjes op het droge en willen ze daar houden. Recht zo hij gaat, stuurman!
Ondertussen hebben de ontevredenen vrij spel, waar de volksmenners (wat zijn het er toch veel) weer handig op inspelen. Munitie genoeg, dankzij Rutte. Voortetterende dossiers (Groningen, toeslagenaffaire, migratie, stikstof, belastingdienst, bedreigingen, enzovoort) hebben er zelfs voor gezorgd dat extreem rechtse groeperingen tot in ons parlement zijn doorgedrongen. De link tussen de apathie van Rutte met die constatering is makkelijk te leggen. Ondertussen is er meer dan een tweespalt. De breuklijnen doen mij denken aan de bodem van een opgedroogde rivier. Talloze breuklijnen en een hopeloos verdeeld land. Hoe anders had het kunnen zijn als Rutte een paar maal wél had ingegrepen de afgelopen dertien jaar? Een visie had gehad? Tegen het volk had gezegd: “hier staan wij voor en daar gaan we naartoe!” Gevolgd door een ideaalbeeld. Of dat hij een paar keer met de vuist op tafel had geslagen en had gezegd: “Nu is het genoeg! Ik maak hier (vul een willekeurig dossier in) nú een eind aan!”
Een visie. Dat is eigenlijk het enige wat je had moeten hebben, meneer Rutte. Een enigszins rechte lijn naar die stip op de horizon. Het zou waarschijnlijk niet mijn stip zijn, maar dan kan ik me daar tegen verzetten. Zonder dat ik onderweg struikel over het ene na het andere probleem dat er niet (meer) had mogen zijn. Ik ben opgegroeid in de tijd van verzuiling. Politieke grootmachten die recht tegenover elkaar stonden. Met duidelijke visies en een strijd die op het daarvoor bestemde toneel werd uitgevochten. Doordachte visie eist respect. Dwingt dat af. De strijd werd verbaal gestreden. Bij gebrek aan een doorwrochte overtuiging neemt de wazige visie van de onderbuik het over. En als die niet de kop wordt ingedrukt, dan krijg je een samenleving zoals hij er nu uitziet. Waar ondemocratisch gedachtengoed én handelen gewoon is geworden. De mensen die ervoor waarschuwen zijn roependen in de woestijn geworden. Dus meneer Rutte:
Kom uit je kajuit, blaas hoog van je torentje en geef ons visie, voor het te laat is.
Disclaimer: Gratis stukkie, doneren en delen mag. Graag zelfs.
vadertje.backme.org
