Het valt niet mee om met mij om te gaan als je mij bent.
Afgelopen zondag had ik graag richting noorden getrokken om een gesprek tussen Eva Hoeke en Roxane van Iperen bij te wonen. Dat soort voornemens zorgen voor torenhoge muren die ik eerst moet beklimmen, alvorens ik dat in daden durf om te zetten. Meestal haak ik af. Ik vertrouw mijn gezondheid te weinig om voor een langere tijd stil te kunnen blijven. Uiteindelijk wint namelijk altijd de kriebelhoest. Dat klinkt onschuldig, maar met een tracheastoma is die hoest niet tegen te houden. En, in mijn geval, ook nog eens oorverdovend hard. Ik schaam me daar niet voor. Maar het is nogal asociaal om dan tussen een groep mensen te gaan zitten en hun plezier te vergallen met mijn geblaf.
Tel daar oververmoeidheid bij op en mijn muis liet ik los voordat ik op de ticketknop klikte.
Ik wist dat ik daar spijt van zou krijgen, maar het was ook een opluchting. Geen zenuwen van te voren of mijn longen zich een beetje fatsoenlijk konden inhouden. Een schrale troost, vond ik. Ondertussen kreeg ik een melding binnen over een bloeduitslag van het AUMC. Mijn schildklierfunctie blijkt onder de minimaal vereiste waarde te zitten. Verder onderzoek is nodig. Aankomende dinsdag volgt een uitgebreid bloedonderzoek. De oververmoeidheid en een gestaag toenemend lichaamsgewicht zouden hiermee verklaard kunnen worden.
Het zoveelste orgaan dat ermee dreigt op te houden.
Niet zolang geleden grapte ik tegen mijn broer toen hij vroeg hoe het ging: “mijn hart doet als enige nog steeds wat het moet doen.”
Ik ben – volgens mij – de enige die lol beleeft aan de ironie die eraf druipt als er vrijwel direct weer een nieuwe diagnose op volgt. Vooral als-ie relatief onverwacht komt. Naast mijn longen, lever, pancreas, maag en slokdarm komt er nu de schildklier bij. Mijn lichaam als herberg voor gemankeerde organen.
Maar goed.
Geen Eva en Roxane dus. Gelukkig erger ik me al geruime tijd aan loshangende snoeren langs de plinten welke nodig eens vastgezet moeten worden met die speciale spijkertjes. En die schoonloopmat moet er ook nu maar eens komen. Zeker nu de tweede grote renovatie van mijn huis op komst is. En als ik me toch naar de bouwmarkt waag, dan ook maar meteen die buitenlamp aanschaffen, die licht in de nachtelijke duisternis van mijn tuintje moet brengen. Leuk als de zomer eindelijk doorbreekt. En ducttape, natuurlijk, want die is bijna op. Brak en doodop raapte ik mezelf bij elkaar en toog naar de Gamma. Gaandeweg knapte ik enigszins op. Bij de Gamma aangekomen was alles veranderd. Nou ja, niet alles, maar wel een hoop. Uiteindelijk heb ik er ruim een uur rondgelopen voordat ik had wat ik wilde.
Honderd euro lichter maar voorzichtig optimistisch pakte ik thuis de spullen uit. Ik had, onder andere, twee buitenlampen aangeschaft. Merk: goedkoop en nog goedkoper. Ik had nog nooit eerder een buitenlamp gemonteerd en ging ervan uit dat de doos een totaalpakket bevatte. Blijkt niet zo te zijn. Er volgt nog een heel elektrisch traject naar de buitenlamp toe, waarvoor de buitenlamp zich kennelijk niet verantwoordelijk voelt. Nou ja, weer iets om uit te zoeken. Dan maar de snoertjes eindelijk eens fatsoenlijk langs de plinten spijkeren.
Spijkertjes! Kut!! Vergeten.
Het valt niet mee om met mij om te gaan als je mij bent.
Disclaimer: blah blah blah gratis bla bla bla doneren lief bla bla bla zie maar:
vadertje.backme.org
