Als de geschiedenis ons iets leert, is het wel dat we niets leren van de geschiedenis.
Het klakkeloos achter een vlag aan hobbelen is daar een mooi voorbeeld van. De nationale driekleur is omarmd door de boerenprotestbeweging door hem op z’n kop te hangen. Vermeend groot onrecht dat de boer door de verfoeide ‘elite’ werd aangedaan, werd eraan opgehangen. Spreekwoordelijk dan. Althans, zo is het bedoeld, maar niet zelden in bedreiging of geweld ontaard. Een groot deel van het volk, dat zich graag wentelt in onvrede en uitwegen zoekt voor de frustraties van het dagelijks leven, ging zich massaal associëren met dit – vermeende – leed. Plotseling was het niet alleen maar een boerenprotest, maar een heus nationaal protest tegen de gevestigde orde (aangemerkt met de belachelijk misplaatste benaming: ‘elite’). Een orde die we overigens zelf hebben gekozen bij de laatste verkiezingen, maar dat terzijde.
Nederland, voorheen gidsland, heeft zich inmiddels gevoegd bij het ‘boze-mensen-populisme’ dat als een virus om zich heen grijpt in verwend Europa. Van Italië tot Spanje tot Zweden. Overal boekt populisme met zevenmijlslaarzen terreinwinst. Niet zelden met een onsmakelijk extreem rechts sausje overgoten. Het stukje stof wordt overal als handig gereedschap ingezet om de onderbuiksentimenten aan te wakkeren.
De vlag.
Mensen krijgen er tranen van in de ogen. Symbool van onze Nederlandse inborst. Wat dat dan ook wezen mag. Als je een paar honderd kilometer verderop uit een baarmoeder was gerold, dan was je Frans, Duits, Belg, Luxemburger of vis geweest. Als er al zoiets bestaat als een nationale inborst, dan ziet die van de Nederlander er helemaal niet zo best uit. Nergens zijn, in verhouding, zoveel Joden verraden als in Nederland. Zelfs als je begrip voor de omstandigheden toont, wordt het natuurlijk nooit iets om trots op te zijn. En het is juist die misplaatste trots op dat lapje grond waar je toevallig bent geboren dat zorgt voor de grootste ellende. Mensen gaan daardoor denken dat ze beter zijn dan de rest. De Anderen. Het wordt mensen altijd kwalijk genomen als er vergelijkingen worden getrokken met de tweede wereldoorlog en nazi Duitsland.
Ik snap dat niet.
Dat is dé morele meetlat waar we alles langs zouden moeten leggen. In onze recente geschiedenis bestaan er geen betere voorbeelden van de wandaden waartoe mensen in staat zijn als ze door ontevredenheid worden opgezweept, ter meerdere glorie van de eigen natie, als tijdens WOII. Hitler is door populisme aan de macht gekomen. En het staat weer te gebeuren. Wilders, v.d. Plas en keeshondje Haga weigerden bij de ontvangst van Zelenski te zijn. Het ging immers niet om zijn doden op dodenherdenking, maar om de onze. Het is nationalisme ten voeten uit. Alsof we verdriet, diepe rouw, niet zouden mogen delen. Terwijl we dat nu juist wél zouden moeten doen. Vooral op dodenherdenking. We hebben geen exclusief patent op rouw.
Nationaal Populisme leidt tot dictatuur. Hitler riep: Ein Volk, Ein Reich, Ein Führer. Het ging erin als pap. Hij gaf ze een baan en een Volkswagen en het volk waggelde met de nazivlag erachter aan. Wat niet meeliep was het respect voor de Anderen. In de breedste zin van het woord. Kleurlingen, zigeuners, joden, homo’s enzovoort. Allemaal gingen ze naar de Duitse slachtbank. Alleen daar waren zij gelijk. Zij waren ‘de Anderen.’
WOII begon met populisme en een vlag.
Het gebeurt weer.
Disclaimer: gratis maar doneren is lief. Delen ook.
vadertje.backme.org
