Het was ruimschoots na middernacht toen ik thuis kwam. Voor het eerst in lange tijd was ik ook aan slapen toe. Meestal duurt dat tot een uur of twee, maar dit keer niet. Ik plofte op de bank en viel in slaap. Wetende dat ik dat de volgende ochtend zou moeten bekopen met extra stomaschoonmaakwerk. Het kon me niet schelen. Tevreden vermoeidheid claimde de overwinning.
Aldus geschiedde.
Twee luid spinnende katten waren me aan het beklimmen en de derde maande me met schel gemauw vanuit de keuken. Ik was er nog niet klaar voor en joeg ze van me af. Uiteraard tevergeefs. Vijf minuten schonken ze me voordat het ritueel zich herhaalde. Krakend, hoestend en mild mopperend hees ik mezelf overeind. Routinematig zette ik de automatische piloot in de juiste vliegrichting. Katten – vissen – pillen – koffie – boetseren met longslijm – krant – twitter. Mijn gedachten gingen ondertussen terug naar gisteren.
Een tijdje geleden kondigde Stella Bergsma een evenement aan op facebook. De presentatie van haar nieuwste boek, de dichtbundel Meesterwerk voor de Prullenbak. Haar band, Einstein Barbie, werd voor de gelegenheid nieuw leven ingeblazen en zou voor een spetterend optreden gaan zorgen. De geraniums groeiden inmiddels mijn oren uit. Weg uit mijn eenmansbejaardentehuis werd met de dag noodzakelijker. Vlak na de aankondiging van het evenement had ik contact via whatsapp met mijn verloren hartsvriendin (een jaar of veertig waren we elkaar kwijt) Anne . Ik vroeg haar of ze zin had om mee te gaan naar het evenement van Stella Bergsma. Dat had ze. Daarvoor had ik mijn dochter Natasja al gevraagd. Dat was een ‘ja’ met een, toen nog, slagje om de arm.
Maar goed, lang verhaal kort: ze gingen allebei mee. Het evenement (ik had er zelf ook al wat reclame voor gemaakt op sociale media) vond plaats in ‘De Nieuwe Anita’. Dat was weer vlak in de buurt waar mijn lieve ex Janny woont. We konden daar parkeren en vroegen meteen of zij ook misschien zin had om mee te gaan. Dat had ze. Met z’n vieren slenterden we naar de Nieuwe Anita. Ik werd daar aangenaam verrast door de aanwezigheid van een twittervriend, want zo mag ik George (@poeetweet) inmiddels wel noemen. De sfeer was luid, ontspannen en gezellig. Ik was nauwelijks tot communicatie in staat, maar dat gaf eigenlijk niet zoveel. Bovendien had de rest genoeg te vertellen. Ik genoot van de sfeer die geen valse tonen toestond.
De Nieuwe Anita is gezellig. Er was een knus podiumpje opgezet op de benedenverdieping waar je vanaf de begane grond op neer kunt kijken. Een beetje een ienimini Paradiso. De band was boven verwachting goed. Dat Stella behalve begenadigd schrijft, ook een prachtige stem heeft wist ik al. Daarom wil ik hierin nog even de celliste uitlichten. Wat een vuur spatte daarvan af, zeg! Rauwe, door merg en been gaande kreten sloeg ze uit en gaf alles. En dat was heel wat. Schitterend! Michelle Courtens heet ze en ze maakte diepe indruk.
Ik stond samen met Anne boven van de show te genieten en Natasja, Janny en George stonden aan de overkant tegen de omheining aan te genieten. Terwijl ik uitbundig (voor mijn doen) stond mee te deinen, werd ik aangetikt. Ik keek om en recht in het gezicht van Cindy Hoetmer. Een aangename verrassing. Ze gaf me een hand en zei tegelijkertijd dat ze weg moest. Voor ik überhaupt tot een reactie kon komen, was ze alweer verdwenen. Ik heb haar niet meer teruggezien.
Ik had bij binnenkomst twee boeken van de nieuwe dichtbundel aangeschaft bij een kleine, daarvoor neergezette, uitstalling. Eén voor mij en één voor Anne. Toen we weggingen graaide Anne de boeken bij elkaar en toog naar Stella, die tegen het eind van haar signeersessie aanliep. Voor mij hoefde het niet zo nodig, maar Anne wilde dat graag. Dus heb ik nu ook een gesigneerd exemplaar. George was ons allemaal voor geweest en was als eerste terug met een gesigneerd exemplaar. Zichtbaar in zijn nopjes. We gingen huiswaarts met een glimlach op onze gezichten.
Het was een goede avond.
Disclaimer: delen is aardig, doneren kan via:
vadertje.backme.org
