De premiere van de film ‘Seven’ was de laatste keer dat ik samen met mijn broer Henk in Amsterdam ben geweest. Ergens tussen de twintig en dertig jaar geleden. Toen mijn broer dat vertelde geloofde ik hem niet. Zó lang geleden. Dat kon toch niet! Maar het is waar. Ik heb mijn hersens gepijnigd en mijn geheugen komt met nul herinneringen die dat tegenspreken. Ik werd er een beetje triest van dat we zo nonchalant met onze tijd samen zijn omgegaan. Dat we broers zijn kunnen we allebei niets aan doen, maar we zijn ook altijd vrienden geweest. En dat is wel een keuze. Vandaar: triest.
Dat duurde maar even want op Hemelvaartsdag was het weer zover. Samen naar Amsterdam. Ik had Henk uitgenodigd om mee te gaan naar de boekpresentatie van Totaal 2. De verzameling van beste columns (‘mini reportages’, volgens hemzelf) van Marcel van Roosmalen. Het werd een bijzondere avond. Nu ben ik geen vaste klant op boekpresentaties, maar dit moet toch wel een unieke zijn geweest. Ik was erbij toen Totaal (1) werd gepresenteerd en, hoewel indrukwekkend door vooral de drukte, was het compleet anders dan die van Totaal 2.
Volgens de navigatie was het nog negenhonderd meter lopen toen ik de Heineken parkeergarage indraaide. Op de vierde etage was nog plek, bleek. Een smalle, ijzeren trap bracht ons naar beneden. “Er zal wel een lift naar boven zijn. Dat moet haast wel,” weifelde Henk. Ik haalde mijn schouders op en zei: “je zou het wel verwachten. Hier hebben ze toch ook mensen die zich met rolstoel voortbewegen.” Rustig wandelend gingen we verder. Het was fris, maar de zon scheen. We waren ruim op tijd omdat we nog ergens iets wilden eten. Dat werd het Leidscheplein. Ik herkende het nauwelijks meer. Tegenover Paradiso leek het alsof er een wit stuk reuzen-tangram uit de hemel op straat was gevallen. Een driehoek die zich met de scherpe punt boorde in de flank van het Leidscheplein. De Bulldog stond in de stijgers en overal waren mannen in gele hesjes aan het controleren en converseren.
Tegenover de Bulldog, aan de andere kant van de tramlijn, was het zicht op de gevels verdwenen door mega parasols, die alles in de schaduw legden en aangenaam uitzicht ontnamen. Ik had me vergenoegd aan het idee welkom geheten te worden door de tong van de Rolling Stones. We konden niet eens zien of-ie nog wel aan de gevel hing. Een kleine teleurstelling die ons verder niet lang bezighield. We gingen op het terras zitten van een poging tot eenheidsworst van drie café’s naast elkaar. De Waard volgens een T-shirt. Een zelfde T-shirt had weer een andere naam maar was van de zelfde kleur en ontwerp. We kregen de kaart en, zoals gewoonlijk, ratelde Henk erop los. In sneltreinvaart liet hij het ene na het andere onderwerp passeren. Ik geniet daar altijd van. Zeker nu ik niks meer terug hoef te zeggen. We kregen de kaart en ik bestelde het enige vegetarische dat erop te vinden was: tomatensoep en plukbrood (wie verzint zoiets).
Om zeven uur rekenden we af en liepen we richting Paradiso, want daar moesten we zijn. De zaal ging open om zeven uur en het programma begon om half negen. Iets na zeven uur stonden we al in de rij, maar dat was omdat de deuren nog niet open waren. Henk kon niet wachten. Hij was nog nooit in Paradiso geweest. We waren binnen en ik liep gelijk naar de prominent verlichtte uitstalling waar Totaal 2 werd verkocht. Ik had me voorgenomen er twee te kopen. Eén voor mezelf en één voor Henk. Dat kon natuurlijk achteraf ook nog, maar mijn herinnering aan de verkoop van Totaal 1 raadde me aan ze vooraf aan te schaffen. Geen idee waarom, maar bij de aanschaf van het boek kreeg je een paar sokken cadeau.
Vanaf de uitstalling die vlakbij het podium was opgezet, liep ik terug naar de bar waar ik Henk had achtergelaten. Op de verhoging werd inmiddels Eva Hoeke, de levensgezellin van Marcel van Roosmalen én beste columnist van Nederland, geïnterviewd. Ik ging vlakbij staan – maar buiten beeld – omdat ik haar gedag wilden zeggen. Mijn inspiratie en lerares loop je natuurlijk niet zomaar voorbij. Het was een enthousiast weerzien. Omdat het nog niet zo druk was kon ik me zowaar een paar keer verstaanbaar maken. Ze praat nog meer dan broer Henk (en dat is knap), maar heeft een ontwapende openheid waartegen je weerloos bent. Henk was diep onder de indruk van haar. Ik had niet anders verwacht.
Later zou ze nog een schitterende voordracht doen. Er was een prachtig gezelschap aan gasten door Marcel geselecteerd. De aftrap was voor Gijs Groenteman die Marcel interviewde gevolgd door voordrachten van Michel van Egmond, Arjen van Veelen, Carolina Trujillo, Gijs Beukers en natuurlijk Eva Hoeke. Dit alles werd aan elkaar geregen door Emma Wortelboer en het waren zonder uitzondering indrukwekkende voordrachten. Met als publieksfavoriet de fotoshow van Jan Dirk van der Burg en de voordracht van Gijs Beukers, de door Marcel tot cultfiguur gemaakte reportage journalist van de Volkskrant. Ikzelf was erg onder de indruk van Carolina Trujillo, die snoeiharde humor en magnifieke tekeningen combineert in haar verhalen.
Het moment dat mij het meest ontroerde was toen Marcel Eva aankondigde. Hij zou zonder haar helemaal niets zijn geweest, denkt hij. Hij noemde ‘en dat meen ik echt’ Eva de beste columnist van Nederland. Ik weet dat hij dat meent. We volgen elkaar al een tijd op twitter. Eén keer kreeg ik een ‘like’ van hem. Dat was toen ik twitterde dat Eva Hoeke de Koningin der Columnisten is.
Henk en ik hadden onszelf overschat door te kiezen om in de zaal te blijven staan. Aan het eind van de avond protesteerden onze lichamen nadrukkelijk tegen de lange verticale houding. We namen het voor lief. We dronken nog wat en toen vonden we het beide genoeg geweest. Ik zocht nog even Eva op om gedag te zeggen. Dat lukte en we herhaalden de belofte om ‘nu eindelijk deze zomer dat terrasje te gaan pakken, godverdomme!’ Dat beloven we elkaar al twee jaar, maar of het er ooit van komt?
We reden huiswaarts. Henk was eindelijk stil. Hij had een hele grote glimlach op zijn gezicht. Ik was ook stil.
Er was geen lift in de parkeergarage.
Disclaimer: gratis te lezen. Delen en doneren wordt gewaardeerd en kan via:
vadertje.backme.org
