Het was negentwintig mei. Mijn dag zou worden overgenomen door vrienden en familie. Broer Henk had zich gepresenteerd als frontman, maar dochter Natasja had minstens één dikke vinger in de complotpap gehad. Vermoedde ik. De voorpret van mijn broer werd me al weken regelmatig in mijn gezicht gewreven. Niemand nam mijn dreigement serieus dat ik andere plannen had die dag. Zij wisten wel beter. Als ik voor een dag onvindbaar wil zijn vergt dat onevenredige voorbereiding. Laat staan de ergernissen van het geregel. Gedoe dat meer dan ik voorradig heb aan energie zou opslurpen.
Maar goed.
Om kwart over één werd verwacht dat ik en dochtertje Fleur (8) klaar zouden staan om opgehaald te worden. Ik had al gegokt dat we naar Eemnes zouden gaan omdat daar Natasja woont en zij doorgaans voor lekkere hapjes zorgt, een grote tuin heeft en een zoontje dat misschien wel een middagslaapje moest doen. Quasi chagrijnig had ik tegen Henk gemopperd ‘dat het zeker teveel moeite was om naar mij toe te komen’. Hij had het wijselijk weggelachen.
Het bleek bij Broer Henk en zijn vrouw Nina thuis te zijn. In Hilversum. Hoewel Henk me op kwam halen stelde ik voor om met de auto achter hem aan te rijden, zodat ik weg kon gaan wanneer nodig of wenselijk was. Ik was nog niet over-enthousiast. Dat kwam omdat ik de treurige last nog niet van me af kon schudden van een recent verlies. Marianne Cramer, een twitter-vriendin van het eerste uur, was overleden. Dat heeft me enorm geraakt. Ik had niet lang daarvoor haar liefde ‘in het echt’ ontmoet bij Stella Bergsma’s boekpresentatie in de Nieuwe Anita. Met hem onderhield ik ook al intensief twittercontact. Ik kan slecht omgaan met verlies en daarom duurt het lang voordat ik er vrede mee kan hebben. Als dat überhaupt al lukt.
Ik heb met bewondering gelezen wat George, haar lief, allemaal geschreven heeft over zijn beleving en over hun gezamenlijk verleden. Toen ik hem schreef dat ik daar groot respect voor had antwoordde hij: “wat moet ik anders?” En hij had gelijk. Wat moet je anders met onomkeerbaar verdriet? Je moet het maar kunnen. Hij kan het. En hoe!
Ik niet, tot mijn grote spijt. Of in ieder geval niet snel (genoeg). Dat gevoel nam ik mee naar mijn broer. De rest van de middag zou dat gevoel wegwassen.
Van te voren had ik bedacht welke gasten er zouden komen en ik had het allemaal goed. Op één na. Ton, uit Amsterdam. Tjezus, wat had ik die lang niet gezien. Met hem erbij was het compleet. Een handjevol mensen die in mijn hart om voorrang vochten waren er. Er hoefde niemand meer bij. Ik ben vreselijk verwend en met beloftes voor nóg meer op zak weer huiswaarts gegaan. En met restanten van taart die – uiteraard – ruim voorradig waren geweest. Verdriet, rouw, blijdschap en geluk. Allemaal ineen gepropt op mijn 60ste verjaardag.
Door De Anderen en daarvoor dank ik jullie.
Disclaimer: gratis te lezen; doneren en/of delen waardeer ik.
vadertje.backme.org
