Vandaag, zeven juni 2023, is de negende verjaardag van dochtertje Fleur. Het is ook de eerste dag van een stevige renovatie van mijn ruim honderdjarige huurhuisje.
Het gaat niet van een leien dakje.
De aanloop naar de renovatie was al een immens karwei. Zolder, slaapkamer, kelder en inloopkast (waar je niet in kan lopen) moesten leeg. Ruim twintig jaar aan residu van twee stukgelopen huwelijken, weggepropt in de donkere hoeken en gaten van de minst bezochte plekken in huis. Dat heeft inmiddels geleid tot ongeveer twintig ritjes naar de vuilstortplaats Crailo.
En nog zou ik iemand onder de resterende bende kunnen begraven die pas over vijfhonderd jaar wordt teruggevonden. De beloofde studentenhulp voor het zwaardere tilwerk (er staan enkele tv’s en monitoren uit het jaar berenvel op zolder) waren niet op komen dagen wegens zwak, ziek en misselijk en niet nader geduid oponthoud. Inmiddels had ik, met behulp van oudste dochter Natasja en broer Henk, het maar zelf gedaan. Op die paar zware apparaten na, dus. De inspectie van de hoofdaannemer was desalniettemin uitermate tevreden. Hij zou zelf een paar ‘mannetjes’ sturen die het restant van de zolder zouden halen.
Dat lukte en met een uurtje waren die mannen klaar. Niets stond een glorieus begin van de renovatie nog in de weg!
Het eerste klusje was voor de elektricien. Geen idee wat precies de bedoeling was (ik weet het nog steeds niet), maar de stroom moest eraf. Vlak na de aankondiging voegde hij de daad bij het woord. Computers en routers vielen uit. De hoofdrouter (de connect box van Ziggo) overleed ter plekke en onmiddellijk. Ik denk niet dat hij geleden heeft, zo snel ging het. Geen internet en een beetje analoge televisie. Dat is in mijn dagelijks leefpatroon een flinke amputatie.
Hiervoor hadden dochtertje Fleur (9) en ik haar verjaardag ingeluid met een ‘snoepontbijt’. Dat wil zeggen dat ze haar normale, gezonde ontbijt kreeg maar dit keer met haar favoriete brownie erbij. Voor de feestelijkheid had ik er een verjaardagskaarsje ingedaan. De avond ervoor had ik al slingers opgehangen. Voordat D-day aanbrak was er iemand langsgeweest om de aanstaande routine nog even door te nemen. In dat gesprek grapte ik dat de deur gesloten zou blijven als de werklui niet zingend voor Fleur binnen zouden komen.
De volgende ochtend was ik die terloopse opmerking allang vergeten tot er vijf man zingend binnenkwamen. Fleur was aangenaam overdonderd en genoot zichtbaar. Tel daar het ‘snoepontbijtje’ bij op, en het begin van haar verjaardag was geslaagd. Ik maak dit stukje drie dagen later af dan de bedoeling was. In die drie dagen is niet veel meer gebeurd dan het mij lastig maken. Internet vermoord. Loopmatten door het hele huis aangebracht. Gipsplaten en isolatie eruit gesloopt. Mijn bed gesloopt en vervolgens verkeerd weer in elkaar gezet. En één wc raampje vervangen. Vanaf grofweg donderdagmiddag heb ik alleen maar voorbij trekkende werklui gezien. Daarmee zijn drie van de acht dagen die staan voor de renovatie deels verloren gegaan. Op sommige plekken in het dak kijk ik rechtstreeks naar de sterrenhemel.
De hoofdaannemer is al een keer bij me langsgeweest om zich uit te putten in excuses over de handelswijze van de elektricien. Ik ben bang dat ik hem nog wel een keer kan begroeten aankomende week. Ik hoop natuurlijk van niet. Voorlopig krijgen ze nog heel even het voordeel van de twijfel.
Omdat ze voor Fleur hebben gezongen.
Disclaimer: gratis stukje maar doneren is niet verboden
vadertje.backme.org
