Ik kwam laatst de term ‘debilisering van de samenleving’ tegen. Volgens mij in een schrijfsel van Sander Schimmelpenninck. Ik vind dat een lekker woord: debiel. Debilisering is een heerlijke expansie. Als ik nog kon praten zou ik dat minstens een paar uur per week mompelen. Debiel, debilisering, debiel…en dan variëren in kracht, toonhoogte, met wijd opengesperde en dan weer met tot spleetjes toegeknepen ogen. Bijna fluisterend. Gedebiliseerde randdebiel. Lekker!
Genotswoordje.
Maar ja. Ik kan niet meer praten en met dat debiele apparaatje (TruTone) klinkt alles monotoon. Geen reet aan. Soms is de behoefte om woorden uit te schreeuwen zó groot dat ik denk dat ik implodeer. Gelukkig heb ik zelden gebrek aan fantasie, dus kom ik in gedachten ook een heel eind. En dat is maar goed ook, want ik vind heel veel debiel. Terwijl ik dit stukje in moeizame etappes tik komt er een nieuwsmelding binnen over een gedicht van Remco Campert. Dit gedeelte van het gedicht ‘Iemand stelt een vraag’ op de gevel van uitgeverij De Bezige Bij:
Debiele bureaucratische ambtenaren van de Gemeente Amsterdam hebben bedacht dat dit een reclame-uiting betreft en daarom belasting over moet worden betaald. Alsof dat niet debiel genoeg is, heeft de gemeente nu besloten om dit weer in te trekken. Ongetwijfeld omdat er ophef over ontstaan is. De debilisering zit ‘m in het proces. Voordat een dergelijk besluit genomen wordt moet er een bepaalde ambtelijke weg worden afgelegd. Onderweg komt de ‘aanslag’ allemaal ambtenaren tegen. Geen van die debielen heeft gedacht: “Dit kan echt niet, hier moet nog maar even naar gekeken worden.” De uitvoerende zombies stempelen en voeren uit. That’s it. Nadenken doet iemand anders (achteraf) maar. Is er geen ophef, dan komen er centjes. Anders jammer. Sorry zeggen en door.
De totale debilisering zit natuurlijk bij Het Volk zelf. We stemmen massaal op populisten. Hangen vlaggen op z’n kop. Gunnen wetenschappers het licht in de ogen niet omdat zij wetenschap bedrijven. Leven met z’n allen mee met een handjevol decadenten in een duikboot terwijl even verderop honderden mensen op de zeebodem belanden. Niemand weet hun namen. De één na de ander laat het leven en we rouwen maar even. Leed mag niet worden gedeeld, beledigen is de standaard (geworden). We roepen nog steeds de Monarch na: “niet normaal maken wat niet normaal is”, maar doen het tegenovergestelde. Deugen is erger dan lepra. We tolereren in naam der democratie anti-democratische partijen in ons Heilige Huis der Democratie en durven dat nog te verdedigen ook. Heel erg bijbels. Als je geslagen wordt, de andere wang aanbieden. Kennelijk is men zo verstrikt geraakt in de halo boven het hoofd, dat het besef is uitgegumd dat het niet alleen JOUW wang is, maar ons aller wang. Als onze democratie valt omdat anti-democratische krachten via democratische wegen de democratie afschaffen, wil ik ze nog wel eens horen. Als ze nog iets mogen zeggen, natuurlijk.
Dat alles valt in het niet bij het door mij uitgeroepen symbool van De Totale Debilisering:
Het plastic dopje.
Verbijsterd was ik toen ik erachter kwam dat het de bedoeling is dat dopjes van frisdrankflessen met het laatste draaigedeelte aan de fles vastzitten. Eerst dacht ik dat het een fabrieksfoutje was. Soit. Kan gebeuren. Maar elke fles daarna had hetzelfde euvel. In de (verloren) strijd tegen plastic blijkt dat de fabrikant het dopje óók terug wil hebben. Ik sloeg hier helemaal van op hol. Eigenlijk ben ik er nog steeds niet overheen. Ik heb me nooit met dat probleem bezig hoeven houden, want ik draai ALTIJD dopjes terug op flessen. Geen idee had ik dat er een wereld bestaat met mensen die flessen inleveren maar dopjes weggooien. Ik krijg dat niet recht. Dagenlang was ik van slag. Nooit kan ik meer gewoon naar voorbijgangers kijken. Vanaf nu zoek ik naar aanknopingspunten die de dopjesweggooier kenmerkt. Er móét iets te vinden zijn.
Want ze zijn met velen.
Disclaimer: gratis stukje, doneren en delen wordt op prijs gesteld
vadertje.backme.org
