Vorige week werd ik gebeld. Ik liep op het zebrapad in Bussum op vijftig meter afstand van mijn bestemming. Ik nam op, TruTone in de hand en sprak zo duidelijk mogelijk. Wonderbaarlijk genoeg verstond de beller me. “Dag, meneer Voorwinde, u weet dat u nu een afspraak heeft bij de tandarts?” Dat wist ik. “Ik kom eraan. Ik ben bijna bij de ingang”, zei ik zo goed mogelijk articulerend. “Fijn, ik geef het door!” Ik was twee minuten te laat. Ik was ruim op tijd aangekomen op de parkeerplaats aan de overkant van de straat. Op slechts honderd meter afstand van de tandarts. Bij het kopen van een parkeerticket was een oudere dame mij net voor. Ik had nog acht minuten. De vrouw had mij niet opgemerkt. Aandachtig stonds ze de instructies te lezen op de ticketpaal. Haar bril op en neer bewegend. Ze begreep er niets van. Ik onderdrukte mijn opborrelende ergernis.
“Kan ik misschien helpen?” vroeg ik zo beleefd mogelijk. Haar witte Gooische hoedje viel zowat van haar hoofd van schrik. “Oh, pardon! Ik had u niet gezien, gaat u anders maar eerst. Ik moet het nog even goed lezen.” Mijn ingehouden ergernis verdween onmiddellijk. Nu MOEST ik haar wel helpen. Ik vroeg hoelang ze wilde blijven. “De hele middag!” Ik drukte wat knoppen in en ze kon in Bussum doen wat ze wou. Tot vijf uur ’s middags. Het afrekenen duurde ook nog even. Het was inmiddels één voor twaalf. Mijn ticket is er nooit gekomen. De ticketpaal blokkeerde toen ik aan de beurt was. Zonder ticket vervolgde ik met hernieuwde ergernis mijn weg. In gedachte zag ik al de bon onder mijn ruitenwisser zitten.
Even later constateerde de tandarts dat ik zes gaatjes had en één enorm gat in een kies. Die moest eruit of anders een wortelkanaalbehandeling ondergaan. Die keuze was niet moeilijk omdat de kies geen aansluiting meer had met de bovenliggende kies. Die was al eerder getrokken.
De toestand van mijn gebit is altijd een redelijk betrouwbare graadmeter geweest voor mijn algehele gezondheid. Ik heb altijd een ijzersterk gebit gehad. Zelden had in een ‘gaatje’ o.i.d. Als er al iets met mijn gebit aan de hand was, was er met de rest van mijn lijf ook iets loos. De weerslag op mijn gebit door keelkanker en de daaropvolgende behandelingen zijn niet gering geweest. Preventief zijn er destijds een aantal kiezen getrokken. Dit was nodig omdat er een vermoeden van ophoping van bacteriën was onder en tussen de wortels van sommige kiezen. En door bestraling zou dit tot helse pijnen kunnen leiden, mede door verwoestte weerstand. Better safe than suffering.
Enfin. Zo gezegd, zo gedaan.
In navolging ben ik twee jaar lang regelmatig gecontroleerd en geholpen door de ziekenhuis-mondhygiëniste om mijn gebit weer op een aanvaardbaar niveau te krijgen. Bestraling vernietigd namelijk de natuurlijke bescherming van je gebit: het glazuur. In die twee jaar is door allerlei behandelingen het glazuur weer aanwezig en op sterkte gebracht. Dat is een tijd goed gegaan. Tot een halfjaar geleden. Ik had toen plotseling drie gaatjes. Dat werd destijds afgedaan met termen als ‘dat was al een zwak plekje’ en ‘dat plekje is lastig te bereiken met poetsen’ enzovoort. Daarbij kwamen ook plotseling helse zenuwpijnen op afwisselende plekken in mijn mond. Suggestief genoeg begonnen die pijnen ná een behandeling van een bij mijn tandarts aangesloten mondhygiëniste. Die behandeling gaf ik daar de schuld van. Onterecht, blijkt na uitleg van de tandarts. En nu dus zes gaatjes en een rotte kies.
Mijn algehele gezondheid wordt steeds minder. Het gaat langzaam, maar onmiskenbaar. Er zijn bij (ziekenhuis)controles geen aanwijsbare redenen te vinden waarom dat gebeurt. Veel verder dan vermoedens komen de specialisten niet. Ik ook niet. Maar het loopt wel synchroon met de toestand van mijn gebit. De kies is inmiddels getrokken. De gaatjes gaan vanaf eind augustus in twee sessies worden gevuld. Mijn dokter in het AMC belt maandagochtend met mijn dochter om mijn gezondheid te bespreken. Ik heb al een lijstje gemaakt van klachten. Het is nog niet af, maar nu al veel te lang.
Steeds minder herken ik mij in mijn eigen lijf. En dat is weer heel verontrustend voor mijn ADHD brein.
Gelukkig had ik geen parkeerboete.
Disclaimer: gratis te lezen, maar donaties zijn welkom via:
vadertje.backme.org
