Afgelopen dinsdag is de achterste kies van mijn linkeronderkaak getrokken. Het gat moest worden gehecht en ik verwachtte folteringen als de verdoving was uitgewerkt. Dat bleek mee te vallen. Ik heb nauwelijks last gehad. Het vertrouwen in mijn tandarts was niet misplaatst. Ze is ooit begonnen in Hilversum waar ze onderdeel was van een tandartscollectief. Sindsdien zijn wij onafscheidelijk als het gaat om mijn gebitsonderhoud. Ze heeft tegenwoordig haar eigen praktijk en mag zichzelf “De Lieve Tandarts” noemen. Sinds zij mijn gebit onderhoudt, ga ik ontspannen naar de tandarts en laat ik gaatjes vullen zonder verdoving.
Dat zou vroeger ondenkbaar zijn geweest.
In februari van dit jaar kwam weer iets van mijn vroegere angst voor de tandarts bovendrijven. En dat kwam niet door de tandarts zelf, maar door de mondhygiëniste. Althans, dat dacht ik. De dag na een behandeling – die zijn per definitie onprettig bij een mondhygiëniste – kreeg ik helse zenuwpijnen die zich voornamelijk op het linker gedeelte van mijn gebit botvierden. Ik gaf daar onmiddellijk de mondhygiëniste de schuld van. Zij was behoorlijk tekeer gegaan in een oneindig lijkende behandeling. Ik dacht dat de zorgvuldig opgebouwde glazuurlaag (die was door bestraling grotendeels vernietigd en in een periode van twee jaar weer opgebouwd door de tandartsen in het AUMC) door haar was afgebroken.
Een half jaar heb ik met dat idee rondgelopen. Tot de controle afspraak bij mijn tandarts die in één zin vertelde dat wat ik dacht, onmogelijk was. “De mondhygiëniste heeft geen diamantboor en dat is het enige apparaat dat het glazuur kan beschadigen.”
Kut! Ik had iemand volkomen onterecht in gedachte aan het kruis genageld. Gelukkig heeft niemand – anders dan ik – daar last van gehad, omdat dit proces zich voornamelijk onder mijn schedelpan heeft afgespeeld. Maar goed, behalve die ene kies die getrokken is moeten er nog zes gaatjes gevuld worden. Dat heeft u ongetwijfeld al gelezen in mijn vorige stukje. Wat ik nog niet heb gedeeld is dat het ‘K’ woord is gevallen.
De ‘K’ van Kunstgebit.
Ik moest onmiddellijk denken aan mijn oma en opa. Zij hadden allebei een kunstgebit en dat stond ’s nachts op hun nachtkastjes in een glas water. Een angstaanjagend gezicht voor een kind van een jaar of zeven die daar midden in de nacht voor het eerst oog in oog mee stond. Dat gebeurde op een logeerpartijtje bij oma en opa. Geen idee wat ik midden in de nacht in de slaapkamer van oma en opa deed, maar daar stonden ze. Twee glazen met tanden zonder lippen. Ik schrok me een ongeluk en maakte dat ik wegkwam. De rest van de nacht ben ik niet meer onder mijn dekens vandaan gekomen.
Het is een angstbeeld dat ik aan een kunstgebit moet. Een gezicht verandert dramatisch als het kunstgebit uitgaat. En niet ten goede. Hoewel dit nog niet direct aan de hand is, wordt het onontkoombaar als ik bij elke controle zich nieuwe gaatjes aandienen. Kiezen en tanden kunnen niet oneindig worden gevuld. Vooralsnog heb ik een jaartje respijt waarin ik wél vier keer me aan de mondhygiëniste moet onderwerpen. Waarvan afgelopen donderdag de eerste keer was. Een voor mij nieuwe mondhygiëniste. Een lange, goedlachse blonde dame. Ze had zich uitstekend ingelezen in mijn dossier en ratelde me de geruststelling in. Ze ging niet met haken, krabbers en boren aan de gang. Ze zou nu alleen nog maar met een héél fijn poedermixje mijn biofilmlaag vernietigen. Dat schijnt de laag te zijn waar plak zich als eerste aan hecht. Dat herstelt zich weer, maar dat duurt toch zeker nog 24 uur.
Ze ratelde door over biofilmlaag die ze met de ‘Karcher’ te lijf zou gaan. “Het terras weer zomerklaar maken, als het ware.” “Uw gebit is letterlijk en figuurlijk uw achilleshiel!”
“Nou, niet letterlijk, hoop ik. Dan zitten mijn voeten namelijk in mijn mond,” antwoordde ik. Ze keek me heel even met grote ogen roerloos aan en toen barstte ze in lachen uit. “Hahahaha….daar heeft u natuurlijk gelijk in.”
Dwars door de herrie die de ‘karcher’ in mijn mond maakte hoorde ik haar af en toe nog grinniken “achilleshiel….letterlijk….voeten…hahaha…kostelijk.”
Disclaimer: gratis stukkie, doneren is lief
vadertje.backme.org
