“Goedemorgen”, zei de man zonder van zijn clipboard op te kijken. Naarstig zocht ik in mijn zakken naar mijn TruTone, zodat ik hem kon antwoorden. De man keek op van zijn clipboard en terwijl hij naar mijn geklungel keek zei hij luider en duidelijk chagrijniger “GOEDEMORGEN!” Op dit soort momenten mis ik heel erg mijn stembanden. Ik keek heel erg boos en stak mijn wijsvinger in de lucht. Op dat moment had ik mijn spraakapparaatje te pakken. Ik bracht de TruTone naar mijn hals en zei goedemorgen terug. Heel even was hij van zijn stuk. “Oh, dat is handig!”
“Ja, vooral als je geen stembanden meer hebt!” monotoonde ik met mijn wenkbrauwen in V-vorm terug. Het was meteen duidelijk. Het zou niet meer goedkomen tussen ons.
Voor het eerst deze (school)vakantie had ik de wekker moeten zetten, want ik had een afspraak om 8:15 bij het keuringsstation van de RDW in Nieuwegein. Een tijdje geleden heb ik namelijk een elektrische step gekocht. Met zitje. Het voornaamste doel is om met dochtertje Fleur (9) op de fiets en ik op de step naar school te gaan. Fleur fietst weinig op de openbare weg, dus moet er worden geoefend. Aangezien ik op een fiets blij mag zijn als ik het einde van de straat haal, was de elektrische step een uitkomst. Natuurlijk had ik mijn aankoop niet goed overdacht (ik krijg al weerzin, rode vlekken en allerhande allergieën als ik bureaucratisch onderzoek moet verrichten voor een aankoop). Ik kocht er een die weliswaar duur was (voor mij, althans), maar nog net betaalbaar. Reviews vertelden mij bijna uitsluitend positieve verhaaltjes. Mijn keuze sloot perfect aan op wat ik nodig had. Klaar is Kees.
Dacht ik.
Het bezoekje aan het keuringsstation was sowieso niet uit mezelf in me opgekomen. Ik was daar op aanwijzing van mijn verzekeringsadviseur. Ik had haar op de hoogte gesteld omdat ik moest weten of er een aparte verzekering voor dat ding afgesloten moest worden. Dat moest. Ze zou een aantal zaken uitzoeken en erop terugkomen. Het belangrijkste daarvan was dat op het ding een kenteken moest komen, want hij gaat harder dan 25 km per uur (wat niet?). Dat kenteken kon ik krijgen nadat hij was goedgekeurd door de RDW. Ik moest een aanvraagformulier invullen om goedgekeurd te worden voor de keuring (ik verzin dit niet). Na een humeurvernietigend halfuurtje vragen invullen, was ik klaar. Binnen enkele seconden had ik een afspraak die mijn humeur, vanwege dit onverwachte succes, enigszins uit de gevarenzone haalde. Op het formulier moest ik ook een chassisnummer invullen. Het enige nummer dat ik kon vinden zat onderaan het stepgedeelte op een zwart plaatje. Het formulier weigerde het nummer niet. Hoera.
Kosten: € 136,50 plus eventuele bijkomende kosten. Te voldoen op het keuringsstation. Van te voren, zo bleek toen ik me meldde bij het kantoortje. In de correspondentie was mij meerdere malen op het hart gedrukt vooral niet te laat te komen, omdat dat de keuring dan niet door kon gaan. Ik was er vijf minuten te vroeg om vervolgens veertig minuten te moeten wachten. De keuring duurde nog geen twee minuten. De onaangename boomer met ringbaardje accepteerde een bijlage niet (want kopie) en had vastgesteld dat het chassisnummer het chassisnummer niet was. Dat bestaat namelijk uit “ze-ven-tien tekens, meneer!” Hij zei dat terwijl hij een vies gezicht trok. “Dat weet toch iedereen,” vertelde zijn gezichtsuitdrukking me. “Behalve dat godvergeten formulier van jullie,” dacht ik terug. Even was ik blij dat ik geen stembanden had. Ik heb niets meer tegen de man gezegd. Hij nog wel wat tegen mij. Bladerend door de paar bijlagen mompelde hij steeds hoorbaar “hier kan ik niks mee” en “hier kan ik ook niks mee.” Uiteindelijk zei hij het ook nog specifiek tegen mij gericht. “Ik kan hier niks mee. U mag hier de weg niet mee op. U kunt uw geld terughalen bij de receptie.”
De RDW is het zoveelste overheidsgedrocht dat niet (meer) doet waarvoor het is bestemd: voertuigen testen op veiligheid. Er wordt getoetst of formulieren kloppen, rekenen daar veel te veel geld voor, en niet veel meer dan dat. Hoe moeilijk kan het zijn om de RDW de bevoegdheid te geven een chassisnummer toe te kennen en vervolgens het voertuig op veiligheid te testen? En dan gelijk een kentekenplaatje te geven? Mijn step staat weer thuis zonder een bevestiging dat hij veilig, dan wel onveilig is. Ik ga er gewoon mee de weg op. In de rest van Europa en Azië rijdt-ie namelijk wel overal.
Ik zal wel ruzie krijgen met mijn verzekeringsadviseur, maar dat ben ik wel gewend. Ze is mijn ex.
Disclaimer: gratis gekrabbel, donaties gaan NIET naar de RDW
vadertje.backme.org
