Ik heb het in vorige stukjes al gehad over mogelijke hartproblemen. Lang verhaal kort: na een telefonisch consult van mijn oudste dochter met mijn behandelend arts werd ik via de huisarts doorgestuurd naar de afdeling cardiologie van TerGooi ziekenhuis in Hilversum.
Ik ken het daar zo’n beetje als mijn broekzak. Dat is misschien niet de beste vergelijking omdat ik regelmatig dingen tegenkom in mijn broekzakken waarvan ik bij God niet meer weet hoe ze daar inkwamen. Maar u begrijpt wat ik bedoel. Ik kom al zo’n twintig jaar op regelmatige basis in TerGooi. Dat is zelfs voor mijn haperende geheugen voldoende om binnen enkele minuten na de entree de juiste afdeling te vinden. Tegenwoordig gaat dat, in het kader van (overbodige) ‘efficiëntie’ via een aanmeldzuil. Je krijgt dan een mail waar je een tandenknarsend digitaal proces in wordt gezogen, dat uiteindelijk in een pdf bestand met QR-code eindigt. Dat wil zeggen: als je het goed hebt gedaan.
Dat is vooral efficiënt voor de baliemedewerker die je dan niet hoeft aan te melden. Een handeling die ongeveer vijf seconden duurt, maar dat terzijde. Er wordt ondertussen wel gevraagd in diezelfde mail of je een kwartier voor de afspraak je bij de zuil wilt aanmelden. Waarom is me niet duidelijk, omdat afspraken bij doktoren áltijd uitlopen en nooit vervroegen. En je daar dus een – extra – kwartier niks zit te doen. In mijn geval loopt dat aardig op. Qua verloren tijd. Maar goed, ook dit terzijde. Ik kan me aan dat soort digitale ‘opdrachten’ vreselijk ergeren, maar maak er nooit echt een punt van.
Het hart gaat voor. Kwestie van prioriteiten stellen.
Ik reed naar de parkeerplaats vlakbij de hoofdingang, waar ik altijd (gratis) kon parkeren. Vanaf daar was het ongeveer één minuut lopen naar de hoofdingang. Als de hoofdingang daar nog had gezeten. Sterker nog. Het hele ziekenhuis was dicht. Elke aanrij- en looproute was dichtgemetseld met afzichtelijke rode en witte plastic blokken. Nu had ik wel wat gelezen over de samenvoeging van TerGooi Blaricum en TerGooi Hilversum, maar niet dat daar een heel nieuw ziekenhuis voor uit de grond werd gestampt. Even sloeg de schrik om mijn hart. Waar moet ik zijn? Ik was wel langs een nieuwe parkeergarage gereden op een nieuw aangelegde route naar het ziekenhuis, maar van een parkeergarage kijkt niemand op. Terugrijden dan maar. Borden kijken en hopen dat ik niet veel te laat zou zijn.
Uitgerekend in de parkeergarage waar ik zo achteloos voorbij was gezoefd, moest ik wezen. Daarachter lag een compleet nieuw ziekenhuis. In de parkeergarage zelf raakte ik, vanwege het ontbreken van borden, ook nog even de weg kwijt en stond ik op een gegeven moment in een fietsenstalling. Ik zat inmiddels in het ‘wachtkwartier’ en had me al moeten aanmelden bij de zuil. Het besef dat ik niet op tijd zou komen zorgde voor rust. Gelatenheid. De zweetdruppels trokken zich terug en mijn hart hield op met bonken. Het was bijna sereen. Op dat soort momenten ben ik het helderst. Vol van mijn eigen focus liep ik met de summiere aanwijzingen op mijn telefoon in één keer naar de juiste afdeling. Ik had, wonder boven wonder, nog drie minuten over tot mijn eerste van de twee afspraken. Uiteraard weigerde mijn telefoon voor het eerst een pdf te openen, wat de aanmeldzuil definitief van het menu verwijderde. De balie dan maar. Nog twee minuten. Ik hoefde mezelf maar twee keer te herhalen voor de baliemedewerkster begreep dat ze me zelf even moest aanmelden. Dat lukte.
Binnen vijf seconden.
Disclaimer: gratis, maar donaties zijn meer dan welkom
vadertje.backme.org
N.B.: wordt vervolgd…
