Dochtertje Fleur (9) is emotioneel niet terughoudend. Integendeel.
Dat komt niet in de laatste plaats door de diagnose ADHD. Een échte diagnose, welteverstaan. Door een erkende instelling die samenwerkt met scholen en dagelijks kinderen helpt hiermee om te gaan. Bovendien werken er uitsluitend gediplomeerde mensen. In verschillende takken van de pedagogiek. Je zou kunnen zeggen dat dit de categorie is waar wappies op los gaan omdat ze verstand van zaken hebben. Dus geen halfslachtige huis-tuin-en-keuken analyse door vage symptoomherkenning. Het resultaat is vastgesteld naar aanleiding van een solide test waarin Fleur zeven van de negen symptomen heeft die wijzen op ADHD. Die score valt in de categorie ‘jackpot’. Dit verklaart waarom zij forse concentratieproblemen heeft bij schoolwerk. Om uit te sluiten dat het met intelligentie te maken heeft is ook daarvoor een test afgenomen. Fleur blijkt ruimschoots boven het gemiddelde te scoren.
Voilà. ADHD dus.
Ik heb me laten uitleggen dat de concentratie problemen voortkomen uit het ‘beloningssysteem’ van de hersenen. Als je iets goed doet, of naar tevredenheid afrondt, dan belonen je hersenen je met een euforisch stemmend stofje. ADHD’ers krijgen maar een fractie van dat stofje en verliezen daardoor interesse. Dat zorgt voor onrust en de behoefte aan compensatie. Fleur vindt dat in, soms overdreven, sociaal contact. Ze knuffelt graag met bijna iedereen. Daarnaast trekt ze zich het leed van anderen bovenmatig aan. Ze ‘voelt’ zelf het verdriet van anderen. En haar behoefte om troost te brengen is groot. Ook als het niet mogelijk is.
Fleur heeft ook nog eens doodgewone pech. Ze wordt, meer dan goed is voor ieder mens, te vaak geconfronteerd met de onvermijdelijke sterfelijkheid van alles dat leeft. Van dode huisdieren tot een behoorlijk oplopende reeks familieleden. Het nieuwe schooljaar, afgelopen september, begon met een mokerslag van jewelste. Het weekend voor de eerste schooldag kregen we het bericht dat de moeder van klasgenootje van Fleur aan kanker was overleden. Tussen al deze ellende door heeft ze als klap op de vuurpijl een vader wiens leven al een paar maal aan een zijden draadje heeft gehangen. Deels heeft ze dat van dichtbij meegemaakt. Hoewel ik daar open, eerlijk en veel met haar over praat, gaat dat natuurlijk niet in haar kouwe kleren zitten. Zeker niet als je toch al door overgevoeligheid wordt geplaagd. Gelukkig zijn kinderen in het algemeen en Fleur – durf ik te stellen – in het bijzonder, behoorlijk flexibel. Ze geniet met volle teugen van alle dingen die haar vreugde brengen. En zo hoort het te zijn in een kinderleven. Daar horen kinderverdrietjes bij en zo min mogelijk volwasseneverdriet. Van dat laatste heeft ze onevenredig veel meegekregen.
En dat doet pijn.
Gek genoeg heeft het laatste onderzoek dat ik heb gehad – een hartkatheterisatie – misschien wel de meeste indruk op haar gemaakt. Terwijl de uitslag daarvan nu juist positief was. Maar goed. Na mijn hartonderzoek heeft Fleur een vraag toegevoegd aan haar ‘slaaprepertoire’. Er zijn een aantal vastigheidjes waaraan voldaan moet worden, anders wordt er NIET geslapen. Zo moeten er twee oude shirts mee. Eén van mama en een van papa. Ze slaapt in een T-shirt van Iron Maiden met het afschrikwekkende hoofd van mascotte Eddie, want die beschermt haar tijdens haar slaap. En vijf knuffels, die haar om verschillende redenen, dierbaar zijn. Geen van deze zaken mag ontbreken, anders doet ze geen oog dicht en kan de ouder van dienst zich verheugen in dramatische uurtjes vol huilbuien.
Als alles in orde is, wordt de avondriedel afgewerkt. Daar kwam een tijdje terug plotseling een vraag bij:
“Papa…beloof je dat je morgen nog leeft?”
Ik geef het toe. Die zag ik niet aankomen en ik schoot vol.
“Ik beloof het, lieverd.”
Disclaimer: gratis stukkie; een donatie is welkom via:
vadertje.backme.org
