Op elf november 1918 om 11:00 werd in een treinwagon een wapenstilstand ondertekend die zou leiden tot het einde van de Eerste Wereldoorlog.
Op elf november (de elfde van de elfde) wordt ieder jaar Prins Carnaval gekozen. De aankondiging van zuipfestijnen, afzichtelijke praalwagens en pandemie-optochten van exotische nieuwe virussen.
Op elf november komen kinderen zingend bedelen om snoep op last van Sint Maarten. Vaak met onooglijke zelf geknutselde lampionnetjes. Volgens de overlevering gaf Sint Maarten alles wat hij bezat aan de armen. Zo’n – tegenwoordig – unieke levenshouding moet natuurlijk worden gevierd.
Op elf november 1962 werd Demi Moore geboren en twaalf jaar later op elf november Leonardo DiCaprio. Ook Fjodor Dostojevski en Kurt Vonnegut delen elf november als hun geboortedag.
In Polen wordt vandaag Onafhankelijkheidsdag gevierd en op elf november 2020 werd er een tumor uit mijn keel weggesneden. Vandaag precies drie jaar geleden.
Zonder het direct te beseffen begon voor mij toen een leven dat ik, ondanks mijn ruime voorstellingsvermogen, nooit had kunnen bedenken. De keuzes die ik toen moest maken, zou ik in een fractie van een seconde weer maken. Omdat het niet anders kon. Elke andere optie had tot een verminderde overlevingskans geleid. Hoe precair dat luistert is alleen al af te leiden aan de overlevingskans van de door artsen aangemerkte beste keuze. Die zit, na drie jaar, nog steeds onder de vijftig procent. Pas na vijf jaar zal de overlevingskans boven de helft uitstijgen. Minimaal, maar toch. Kanker is de meest nietsontziende, meedogenloze ziekte die er bestaat. Werkelijk iedereen kan het krijgen door een veelvoud aan mogelijke omstandigheden. In mijn geval was het een zes centimeter lange keeltumor met uitzaaiingen naar het rondom liggende lymfegebied. De tumor is tegelijk weggesneden met mijn stembanden waar hij zich aan vast had geklampt. Daarnaast zijn tweehonderd lymfegebieden die (mogelijk) besmet waren weggesneden uit mijn hals. Dat gebied was zó groot dat mijn rechterborstspier moest worden verplaatst naar mijn nek, waar hij nu voor pijnlijke kramp zorgt elke keer als ik gaap.
De ironie wil dat het (vooralsnog) wegblijven van kanker de enige progressie is die mijn lijf maakt.
Mijn lever overleeft alleen maar dankzij permanente overuren van mijn milt. Mijn pancreas dankzij medicatie. Mijn hart is een speurtocht op zich en, dankzij COPD, zijn mijn longen momenteel koploper in de race naar mijn kist. Zo blijft het spannend. Alles bij elkaar (en ik laat hierbij het een en ander weg) zorgt voor een niet te combineren energieverlies ten opzicht van de chaotische energie die ADHD van me eist. Ga er maar aan staan. Mijn knots in dit gevecht is mijn onverklaarbare wil om te blijven leven en mijn onstilbare honger naar tranen van geluk. Die vind ik af en toe in sprakeloosmakende bewondering in theatervoorstellingen, boeken, bioscopen, tentoonstellingen en musea. Maar ook zo nu en dan bij toevallige ontmoetingen. Of als ik door plotselinge goedheid wordt overrompeld. Ik heb wat in te halen wat dat betreft, maar onvoldoende energie om aan alles invulling te kunnen geven. En dat is frustrerend. Het zorgt, gek genoeg, ook voor de wil om door te blijven gaan.
Ik schrijf tegenwoordig de mooiste verhalen en gedichten in mijn hoofd. De woorden staan precies op de plekken waar ik ze neer moet zetten. Tot ik opsta. Dan vallen ze uiteen onder mijn schedeldak in een kluwen plakband die ik moet ontwarren met de eetlepel van Uri Geller. De woorden komen nooit meer terug in de volgorde toen ze nog precies goed stonden. Ik blijf proberen op te schrijven wat ik meemaak en wat ik zie, zelfs nu mijn woorden steeds vaker over elkaar struikelen.
Ik weet dat ik een verloren gevecht vecht. Dus maak ik van dat gevecht een doel op zich.
De uitslag is bekend, alleen nog niet in welke ronde.
Disclaimer: mijn stukjes zijn altijd gratis te lezen. Donaties zijn natuurlijk welkom
vadertje.backme.org
