De Tweede Kamerverkiezingen morgen zijn waarschijnlijk de laatste die ik zal meemaken.
Volgens de statistieken, die al ruim genomen zijn, sta ik voor wat betreft de staat van mijn longen, al diep in het rood. Ik zie dat bevestigd in mijn dagelijks leven waarin ik steeds minder kan. En dat gaat niet zo schoorvoetend meer als in den beginne. Naderend onheil prikkelt onbedoeld de neiging tot reflectie. Mede mogelijk gemaakt door woensdag aanstaande.
Al een halve eeuw volg ik met wisselende intensiteit de (wereld)politiek. Ik zal niet snel beweren dat vroeger alles beter was, maar tjonge jonge: zo slecht als we er nu voor staan, kan ik me eerlijk gezegd niet herinneren. Hoe ‘actief’ ik dat ook probeer.
Het zijn niet zozeer de populistische, extreemrechtse parasieten die met hun gebral steeds meer landen regeren en media-aandacht opeisen, als wel het volk dat hen in het zadel helpt. De achteruitgang in de evolutie is schrikbarend. Toegegeven: de ‘oude’ politiek heeft er ontegenzeggelijk ’n zooitje van gemaakt. Maar dat mag nooit een reden zijn om dan maar achter de eerste de beste brallende schreeuwlelijk die langskomt aan te hobbelen. Juist dat doen we nu wel massaal. Van Argentinië tot zweden. Van de Verenigde Staten, die weer een nieuwe rampperiode met Trump tegemoet gaan, tot Rusland. Om over Slowakije, Italië, Oostenrijk en het Midden Oosten nog maar te zwijgen. Overal spuugt het extremistisch monster zijn gal uit over de bevolking dat zich er bloeddorstig aan laaft. Verstandige woorden en coherente oplossingen worden met pek, veren en hoongelach de politieke arena uitgejaagd. Overal is men boos. Bloed zal er vloeien. Iedereen heeft het gedaan behalve wijzelf. Populistische oneliners verkleven en hebben een onneembare vestingmuur opgetrokken om de rede buiten te houden.
Verstandige mensen weten het ook niet meer. Er wordt alleen nog maar door andere verstandige mensen naar ze geluisterd. En dat aantal is tanende. Strijdbaarheid heeft plaatsgemaakt voor wanhopig fatalisme. Ik snap dat. Het is niet meer vechten tegen de bierkaai. Het is knokken tegen een oceaan vol doofstomme bierkaaien.
Het stemt me triest dat ik binnen afzienbare tijd een wereld achterlaat die er slechter aan toe is dan toen ik erop kwam. Mijn generatie is verantwoordelijk voor de beroerde staat van zowel aarde als haar bewoners. De generatie van mijn dochters moeten onze puinhoop opruimen. Ik kan daar niets meer aan veranderen. Aan de schaamte die ik voel heeft niemand iets.
Misschien kan ik nog een beetje verschil maken door u mijn ongevraagde stemadvies door de strot te duwen. U mag slikken, maar dat hoeft natuurlijk niet. Strategisch stemmen heb ik met regelmaat gedaan en dat ga ik woensdag weer doen. Ik heb daarbij de mazzel dat dit keer de stemwijzer en mijn geplande strategische stem overeenkomen. Mooi meegenomen, maar toeval. Strategisch stemmen heeft alleen zin als er een échte strijd om de meeste zetels tussen twee of meer politieke partijen wordt gestreden. Als uw strategische stem niet (helemaal) overeenkomt met de idealen die u voorstaat, is het van belang te beseffen dat de strategische stem een eerste stap is richting die idealen. Kleine(re) partijen zullen proberen rookgordijnen op te trekken, omdat die vechten om hun bestaansrecht veilig te stellen. Begrijpelijk, maar kortzichtig en zelden in het belang van de kiezer. Negeer hen.
Concentreer u op de kern. Voorbeeld: liggen uw idealen het dichtst bij de PvdD? Stem dan op een linkse partij, áls die partij kans maakt om de grootste te worden tenminste. Doet u dat niet, dan zit u uw eigen ideologie in de weg, omdat dan een rechtse partij de grootste wordt. Die gaat vervolgens (in)formeren en zal voor de bühne een bakkie koffie met de verslagen linkse partij drinken, maar gaat daar geen kabinet mee vormen. Uw ideologisch doel is dan ineens mijlenver uit zicht. U kunt uzelf troosten met de gedachte dat u met het hart hebt gestemd, maar dan liegt u tegen uzelf. Want uw stem heeft meer kwaad dan goed gedaan. Hoe je het ook uitlegt.
Stemt u rechts, stem dan in ieder geval niet op een partij die de deur openhoudt voor extreem rechts. Want dat is, als alle rookgordijnen zijn weggeblazen, op rechts de kern waar het bij deze verkiezingen om draait. Extreem rechts is een direct gevaar voor onze democratie en moet luid, duidelijk, zonder drogredenen en voorbehoud radicaal worden afgewezen. Dat mag nooit, maar dan ook nooit worden gebagatelliseerd. Ik kan hierover nog pagina’s volschrijven, maar dat vertroebelt alleen maar. En van vertroebeling hebben we al meer dan genoeg. Bovendien doet u morgen toch gewoon lekker wat uzelf wilt.
Gelukkig kan dat.
Ik hoop van ganser harte dat dat zo blijft.
Disclaimer: gratis betweterig advies
Donaties worden nog steeds gewaardeerd
vadertje.backme.org
